هزارين گهرَ جو اُجاڙي ٿي خودڪشي اَڄڪلهه
مِرُون ڀي ڪين ٿيڻ چاهي آدمي اَڄڪلهه
کِڙي ٿو چَنڊُ ۽ سورجُ به روزُ نِڪري ٿو
مگر ٿئي ئي نٿي پوءِ به روشني اَڄڪلهه
کُلي به روئجي ته پَڇتاءُ، گهٽِ ٿئي ئي نٿو !
کِلي به ڪين ٿئي ٿي، دِلي خوشي اَڄڪلهه
شهرَ ۾، ڳوٺَ ۾، واهڻَ ۾، هُوءَ ملي ئي نٿي
ڪٿي ڪٿي نٿو ڳوليان مان، زندگي اَڄڪلهه
اسان، اوهان کي ائين ڀي ڪڏهن وَڻيا آهيون ؟
نٿي وَڻي جي، مڙيئي خير شاعري اَڄڪلهه
سدائين پيرَ ڪڍڻ جو ئي ڊَپُ رهي هر دَم
اها به ڪهڙي ڀلا آهي دوستي اڄڪلهه ؟
اسان کي ڪهڙي پئي آ، جو سچُ ڳالهايون !؟
سُڪونَ سان ٿا ڪيون پاڻَ، نوڪري اَڄڪلهه