واءُ وِساريو آ گُهلڻ ؟، ڀلا چنڊَ کِڙڻ ؟
شاعرَ خوابَ ڏِسڻ، ڪيئن ڇڏيندا سوچِ ني !
سمنڊُ گهڻو ئي گَهرو، مَنُ انهيءَ کان ڀي،
لفظَن جا موتي، ٻُڏي ٻُڏي ٿا ميڙجَن.
ڪيڏا ويسَ وٺي هلي، چنڊَ ستارن کان،
سُورجَ اُڀرڻ سان، راتِ اُگهاڙِي ٿي وئي !
وارِي ئي وارِي پَئي، نَظرِي سنڌؤَ مان،
سوچيو چنڊَ مٿان، ” ٿَــرُ ته وڌندو ٿو وڃي !“
توکي ڪين وڻن ٿا، پوپٽَ، گُلڙا، ٻار،
توکي چَوندي يار، ڪيڏو لَڄِي ٿو ٿيان !