تون هُجين ڀل چينَ ۾، جاپانَ ۾
شالَ ڳڻجين پيو سدا انسانَ ۾
هي اَمُن ۽ پيارَ جا، داعي عجيب !
دردُ ٿا ڏيندا وتن جي دانَ ۾
هرڪو عُهدن جي پناهُن ۾ لِڪل
ڪو نٿو ڳوليو لڀي ميدانَ ۾ !
اهڙو ڪهڙو ڏوههُ آ، سنڌي هجڻ ؟
سنڌُ ٿي ڏيڻي پوي تاوانَ ۾ !
ڪو بُکايل ئي ٿو بس سمجهي سگهي
ڪيترو رومانس آهي نانَ ۾
ٻه اکر ڪي پيارَ جا، سامهون چئين
ڪهڙي گهٽتائي اچئي ٿي شانَ ۾ ؟
ڇو لڳي ٿو ايئن، ڄڻ تولاءِ مان
ٿي ويس شامل گَهرُو سامانَ ۾
نيٺ ڪَٽجِي وياسي ڪپڙي وانگيان
پاڻ ها ويڙهيا پياسي ٿانَ ۾
ڇا ته ماضي هو صديون اڳُ سنڌُ جو !
ڇا صديون رهبو، انهيءَ ارمانَ ۾ !؟
زندگي مقصد بِنا آهي ائين !
گُــل سُڪل ڄڻ ڪو هجي گُلدانَ ۾