پاڻَ کي ان رِيت مارڻُ ٺيڪ آ ؟
ڇا ائين هُن کي وِسارڻُ ٺيڪ آ ؟
رات آئي ۽ وري تارَن پُڇيو:
”چنڊَ لئه، ايڏو نِـهارڻُ ٺيڪ آ ؟“
يارَ ! سوچيان ٿو، مگر سمجهان نٿو
تو بِنا جيون گُذارڻُ ٺيڪ آ !
ڇا دوائُن سان جِيئاريون جندڙي !
تُنهنجي نيڻَن سان جيئارڻُ ٺيڪ آ
هر گَهڙي تُنهنجا پيا رَستا ڏِسن
نيڻَ پنهنجا ايئن کارڻُ ٺيڪ آ ؟
سونهن وارا ! روز هي سِينگارجَڻ
باههِ تي ايئن تيل هارڻُ ٺيڪ آ ؟
وِکَ ڀي اڳتي وڌائين ها ڪڏهن !
ڇا رُڳو رستا نِـهارڻُ ٺيڪ آ ؟