هي چنڊُ ٿِڙندو پيو، هوشَ ۾ ئي ايندو نه !
اوهان جي وارَ نه ويڙهيا، ته ڏينهنُ ٿيندو نه !
ڪو دَردُ، ڪائي جُدائي، ڪو يارَ جو طعنو !
ائين ته ناهي ڪوئي، ڀورَ ڀورَ ٿيندو نه ؟
سڄي زماني کي، هُن جا هي لُڙڪَ ڏِسڻا هِن
اکين جي قبرَ ۾، لاشا ته هُو لَٽيندو نه ! ؟
ڪڏهن وِڇوڙو به، مرَهم ٿئي تو زَخمن جي
ڪڏهن وِصال به آهي مِٺا ! ، ڏنگيندو نه !
سڀيئي رَستا اسان جا، اُنهيءَ تي دنگُ ڪندا
خُدا ڪندو ته ڪڏهن، هُو به مُنهن مَٽيندو نه !
هَٿن ۾ باههِ کڻي، ڪيرُ تاوَ کان بَچندو ؟
سو پيارُ ڪيئن پو وٺندو، جو پيارُ ڏيندو نه ! ؟
سوالُ سنڌ جو آهي ۽ ويڙهِه جِيئڻ جي
ڪڏهن به آڻِ صفا، هُو ائين مڃيندو نه !