اَلائي ڇا ڇا وِڃائي، وِساري پُهتاسي
اوهان جي دَرَ تي ائين، عُمرِ ڳاري پُهتاسي
ڏِسڻَ ۾ ٽَهڪَ ٽِڙيا ٿي، اسان جا ٽانگُر جيان
اَندرَ اَندرَ ۾ لکين لُڙڪَ هاري پُهتاسي
اسان جي دِل ۾ به هڪ شامَ هئي لَٿل، ڄڻ ڪي
اوهان جي شهرِ جڏهن شامَ ڌاري پُهتاسي
سَڙي رهيو هو، سڄو ئي وجودُ سوچُن جو
ائين ها يارَ وٽان ڏينهنُ ٺاري پُهتاسي
اوهان جو هوڏَ کي زندهه رکڻ، ضروري هو
اسان اکين جا سڀئي خوابَ ماري پُهتاسي
نه راههَ، راههَ ڏني ڪا، نه ماڳَ پنهنجو ڪيو
اسان کان پُڇ ته، ڪئين وقتُ ٽاري پُهتاسي ؟
انڌيري راههَ ٿا چاهيون، ائين متان ڪو چئي !
اَندرَ جا گهاوَ ڪري ديپُ، ٻاري پُهتاسي