تخليق جو موت
(اڳياڙي)
هڪ تصور هيو وَسيل
سالن کان منَ ــ مندر ۾
هڪ سُڃو پيٽَ بُکيو
۽ مان مصور
ڪيترن ڏانهن کان
ان تصور کي پَني تي اُڀارڻ جي
ڪوشش ڪري رهيو هئس
گُذريلَ رات جي پوئين پَهر ۾
هُو تصور جي دنيا جا
سڀ طاقَ کولي
رنگن ۾ رنگجي پنهنجي
سڄيءَ سونهنَ سوڌو
پَني تي هليو آيو
مون رَتُ ۾ احساسن جو
رنگُ مِلائي
کيس جَلا بخشي هُئي
سچ ته هوءَ منهنجي
”عظيم تخليق“ هُئي
تصور کان به وَڌ
صدين جي سپني کي
اکين آڏو پَسي
دل چاهيو کيس پُوڄان
سجدي لاءِ سندس
اڳيان جُهڪيس
دل ۾ دردُ اُٿيو، ڪِري پيسُ
ياد آيم
ڪيترن ڏينهن کان مانيءَ ڳڀو نه مليو هيو
(پڇاڙي)
هاڻي پنهنجي ”تخليق جي موت“
کان ٿوريءَ جهٽَ پوءِ
مون پيٽ ڀَري ماني کاڌي آ
ها اُن کان به اڳ
شهر جي ڀريل بازار ۾
مان پنهنجي ”عظيم تخليق“
کي وِڪڻي آيو هئس
چند سِڪن عيوض !
17-7-1977