ٿورا نه ٿورا
پاڻَ ته وئين،
پر پاڻَ سان گڏُ
منهنجي انڊلٺِ جهڙي جيونَ جا
ڇَههَ رنگَ ڀي تَون ساڻُ کڻي وئين
ها پر هڪڙو رنگُ ڇڏي وئين
پِيلو رنگُ
پِيڙا ۽ پُورن جو رنگُ
اهو به ڄڻ احسان ڪيو ٿي
شابس ٿئي !!
13-10-1978
شاعري
ميلي جي تنهائي
ڪتاب ”ميلي جي تنهائي“ اوهان اڳيان پيش آهي. هي ڪتاب اسان جي دور جي خوبصورت شاعر اياز گُل جي شاعريءَ جو مجموعو آهي. اياز گُــل سنڌي ٻوليءَ جو اُهو ڀاڳَ وارو شاعر آهي جنهن پنهنجي منفرد ۽ مَن کي ڇُهندڙَ شاعريءَ وسيلي نه صرف عامَ جي دلين ۾ جايون جوڙيون آهن، پر اَدب ۽ خاص ڪري شاعريءَ جي سنجيده پارکُن وٽان به مانُ ۽ مڃتا حاصل ڪئي آهي. پنهنجي الڳ ٿلڳ لهجي سبب، اياز گُــل سنڌي شاعريءَ جي آسمانَ تي چنڊَ جيان چمڪندي نظر پئي آيو آهي.
- 4.5/5.0
- 7456
- 1092
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- اياز گل
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- حق ۽ واسطا ناموَر اياز گُل وٽ محفوظ
- ارپنا
- سنڌسلامت پاران
- ڳالهيون
- شاعري لباس آهي
- قلم برداشته : مهاڳ
- غزل
- ڀلي ته راههَ جا ڪنڊا کڻي گُلاب نه ڪر
- اُجاڙ گهرَ جي ڪَٻٽَ جو، ڪتابُ ٿي ويندين
- هزارين گهرَ جو اُجاڙي ٿي خودڪشي اَڄڪلهه
- ڪنهن ٻوڙان ٻوڙَ وانگي آ
- رُڳو ٿي روههَ رُلائي، اکين جي دَربَدري !
- اڳتي اڳتي يارَ ! ڏِسڻ ئي بهتر آ
- هي چنڊُ ٿِڙندو پيو، هوشَ ۾ ئي ايندو نه !
- اڳيان تُنهنجو دَرُ ئي نه آيو هيو
- ذهنَ تي اَڄ به ائين، نانءُ ڪو تَري ٿو پيو
- زندگي ايئن واربي ناهي ڪڏهن
- هوءَ ته محلين وڃي سُکِي ٿيندي
- اَنڌيري راههَ کڻي زندگي رهي آهي
- تون هُجين ڀل چينَ ۾، جاپانَ ۾
- ساٿُ تُنهنجو ڇڏي ڀڳو ناهي
- ٿوريءَ دير ۾ ڏِسجو، مون سان ڪيڏا ويلَ ڪندي !
- پـيارَ جــو راڳُ ته ڇيڙيئه سُهڻا !
- اوهان کان پري ڀي نِهاري سگهان ٿو !
- ساڙِ نه ايئن شمشانَن ۾
- پيارَ بنا هي شاعرَ سارا ڪيئن ڪندا ؟
- مُنهنجو نالو ئي سَکي ! ، وِسري ويئه
- دِل ۾ اُڌما، صدما، معنيٰ رکندا هِن
- خوابَ، خُمار نٿو گُهرجي
- هي جيئڻَ لاءِ سڀ جَتن پنهنجا
- ڇاهي يارَ ! جُدائي، توکي ڇا معلوم ؟
- فرضُ پنهنجو ادا ڪندو ٿو رهي
- توکان وِڇڙي زندگي ٻيو ڇا ڪندي ؟
- ايئن کڻي جو موتَ ڏي سُرندو رهيو
- ڪنهن ڏِنا هي گهاوَ ؟، ليکا بعد جا
- سڄڻُ گُهرنديون رهيون اڄُ ڀي
- پاڻَ کي ان رِيت مارڻُ ٺيڪ آ ؟
- نئون نئون ڪجهه نئون ڪرڻَ تي دِل چاهي
- سڄو ڏِهاڙو ئي پيارا !، بَڻي بَڻي ٿَڪبين !
- ماڻهو اڳيان، پويان پاڇا ڊوڙن ٿا
- ڌُوڙِ وڏڙن جو نيڪ نام نه ڪر
- اَسان جي ڏاتِ کي، جنهن جاءِ ماتِ ٿي ڏِسجي
- جي تُنهنجي پيارَ جو پاڇو انهيءَ تي ناهي ني !
- تو جي آهين ته ڄڻ سحرَ وانگي
- هُو ائين هو دارَ سان ٻَکجِي ويو
- راتِ موٽي ته کڻي آئي، اَنڌيرا دِل ۾
- دلبرَ کان دِل ڌارَ هئي ڪا
- چنڊَ وانگي راتِ ۾ رهجي وئي
- اَلائي ڇا ڇا وِڃائي، وِساري پُهتاسي
- ايئن مشڪل نه زندگاني ڪَر
- پيارُ به هُن پئي ڪيو ڪم ڪار جيان
- تو وِساريو نه، پنهنجو ناتو آ
- هُنَ کان مُنهنجو پيارُ، مُنهنجي دوستي وِسري وَئي
- صفا مَرڻ جي ڳالههِ آ
- خانِ خانيءَ جي سفَر تي ٿا هلون
- پاڻَ سان ڀي دَغا هلي ٿي پئي !
- مون کي ماري ڇا ملندءِ !؟
- ماڻهو جيڪي قرارُ چاهِن ٿا
- ايترا هُنَ سان اگر ليکا ڪندين !
- دِل تان گُذري وئي ڪٽارَ هئي
- ساعتَ نه سَري تو بِن !
- ايڏي ڇوٿي ٿئين، اوپري اوپري !
- ڳاءِ اهوئي ڳاءِ کپي
- چئو پرينءَ کي اچي ۽ وَرائي ننڊَ کي آڻي
- تون جو هر وقت ئي جَل ٿَل آهين
- غزل مسلسل
- مون سڄڻَ ! تو سان هر ڳالههِ آهي سَلِي
- اسان ڀي اوهانجو ڏِٺو پيارُ پيارا !
- سوچَ !، لوچَ ۽ پِيڙا مان ٿا، جوڙيون جڳمڳ راڳُ
- ڪَرڪي واتِ وَرڻَ جون وايون
- پيارَ پَکيئڙو گهرَ گهرَ رُليو
- تُنهنجي ڳَلن تان ڳوڙها ڳَڙندا
- پيار ڏني آ پِيڙا سائين ! سُونهنَ ڏنو سوداءُ
- هڪڙي پل جي جُدائي نه تون سَهي سگهندين
- ٿا معصوم بي مُوت ماري ڇڏيو
- اَچُ آ تولئه خالي خالي
- هيڪَل وياڪُل جيءُ جُهري ٿو
- پيارَ پريتِ جا ڪي پُوڄاري
- جاني ! جيوَنُ آهي اَسان جو
- نارِ نَشيلي نينهُن نِماڻو
- پيارَ جو اَنتُ اَچي ويو آخر
- تنهن ٺُڪرايا، جنهن سان لاتا
- وِڇڙڻُ هو يا ڪو حادثو
- پنهنجي ڪائي به ڪم نه آئي آ
- گُــلَ !، ڇو سوگوار ٿي ويو آن
- اوهان جو خيال آهي
- سُرها ٿي پيا ساههَ
- آرزوئون هيون، دل جا ها فيصلا
- ڦاٿُل مان وِيچارن ۾
- هُو تُنهنجو ٿي ويو آ
- ڄارا، ڄارا آهيون
- آسَ رکُ نِراسَ ۾
- اختلافن ۽ حادثن کان مان
- تو سواءِ عيدَ جو ڏِهاڙو آ
- ايئن پاڻَ زماني ۾
- وڇڙي ويندُس مان
- ڇاجي ناهيون هيرنِ مان
- سوايون
- الائي ڇو ٿا، تلاشيون گَھرن ۾ رشتن کي ؟
- ڪَرڻ تي آئي ته، ڪيڏا وئي ڪمالَ ڪندي
- َلائي ڪيترا سامي رهن ٿا
- ڪي گهڙيون ماٺارَ ئي ماٺارَ هئي
- ڪرڻ کان ائين به ڪري ٿا سگهون
- جنهن به چهري تي نظرَ پئي آهي
- وايون
- ڄاڻي هڪڙي ٻولي
- ايئن جو وَڄِي رهيو آن !
- اڳتي اڳتي پيرُ هجي
- مِلندي نه ڪڏهن مِٽي
- دردَ جي دَرَ تي بيهاري
- قيدَ ۾ اُڏارن تي
- هُن جي چوڻَ، ڪَرڻ ۾
- ڪهڙيءَ ماٺِ منجهان ؟
- هي رونقون شهرَ جون
- سارو جڳُ وِسارجانءِ
- ٻيڙيون ۽ لَهرون
- ڏئي مون کي ڏوههَ ۽
- ڪينَ حياتي ڳارِ
- راڻا ! اَچي رَسُ
- اندَرُ کارو کوههُ
- جاني ! تُنهنجيءَ تاتِ
- ساهه سَنڀاريا سانگيئڙا
- سوئي سوئي سُکَ
- مُرڪون ماڻڻ اَچُ !
- دردَنِ ڇڏيا داڳَ
- چو ٿين مارچ
- نظم
- ٽيڙو نظم
- پاڻي
- تاريخ
- بي خواب نيڻَ
- ٻَهروپي
- تخليق جو موت
- يادون
- انسانن جي بستيءَ ۾
- تون ۽ مان
- فرق
- بيزاري
- 80ع جي آخري رات جو نظم
- HOROSCOPE
- نئين جوتِ
- آسَ
- ڪَلپنا
- ياد
- الطافَ عباسيءَ ڏانهن
- عُنوان بنان
- حياتي
- تجربو ـ 1
- نو ويڪنسي
- ٿورا نه ٿورا
- تاثر
- ڌاريو ماڻهو
- ڪمپليمينٽري ڪاپي
- سنڌڙي
- ديپُ
- سوال؟
- وڇوڙو
- ٻوڏ جي شاعري
- سڀيئي لوڙهي ويو خوابَ پاڻي!
- ڏُکن جي وَڻن مان ڇَڻِي عيدَ آئي
- دردَ ــ ڪَٿا
- مؤلا ! ٰ پنهنجا پاڻَ سنڀال....
- حوصلو زندگي حوصلو
- سائينمِ! سدائين ڪرين....
- صوفياڻو ڪلام
- ابتدا
- رنگي، ڪيئن بيرَنگي !
- عرشُ ڇڏايو رَبَّ سبحاني
- دل جوڙ ِ، جوڙ ِ رازا !
- سچل سائين
- غزل مسلسل
- سَچَ جو نانءُ سچل
- سَچَ جي ساکَ
- ڏينهن هجي يا رات
- بيتَ
- بيٺل پاڻي ٿو ڪري، جيئن دُٻـــٖي ۾ ڌَپَ،
- واءُ وِساريو آ گُهلڻ ؟، ڀلا چنڊَ کِڙڻ ؟
- هُن چيو هو، اوچتو هٿُ ڇڏائيندي،
- خطَ کڻي آيا سندءِ، هَٿِڙن جي سُرهاڻ،
- نئون سال
- لياري
- بشير خان
- دوها
- ٿوريءَ ٿوريءَ ڳالهه تي هاڻي، هُو ٿو ايئن نِهاري
- پروين جي شاديءَ تي
- نئون سال
- گيتَ
- هاڻِ حياتي ڀي پنهنجو
- جوتِ جلندي رَهي
- پيارا پيارا پَــرَ ڦَهلائي
- مون کان ڏُور نه گهاري سگهندين
- چؤسِٽا
- نئون سال
- دردَ جو شهرُ ٿو ڏِسڻ ۾ اَچي
- اوندهه ۾ واجھائيندو رهه، کولي پنهنجا نيڻَ
- جڏهن سَچَ تي ڪُوڙَ پَهرا لڳايا
- ترائيلُ
- آءٌ تنها ۽ اڪيلو ئي گُذاري ويندُس
- ڪانڍَ
- هوا ۾ مَهڪَ،
- اُنهيءَ ڏينهن تي
- اوهان جي ايندؤ ته سُرهاڻِ ٿيندي محفل ۾
- اياز گُلَ جا ڇپيل شعري مجموعا
پاڻَ ته وئين،
پر پاڻَ سان گڏُ
منهنجي انڊلٺِ جهڙي جيونَ جا
ڇَههَ رنگَ ڀي تَون ساڻُ کڻي وئين
ها پر هڪڙو رنگُ ڇڏي وئين
پِيلو رنگُ
پِيڙا ۽ پُورن جو رنگُ
اهو به ڄڻ احسان ڪيو ٿي
شابس ٿئي !!
13-10-1978