سنڌ سلامت پاران
سنڌ سلامت ڊجيٽل بوڪ ايڊيشن سلسلي جو نئون ڪتاب ”ميلي جي تنهائي“ اوهان اڳيان پيش آهي. هي ڪتاب اسان جي دور جي خوبصورت شاعر اياز گُل جي شاعريءَ جو مجموعو آهي. نصير مرزا لکي ٿو:
”اياز گــل ايڏو سُٺو شاعر ڇو آهي ۽ ايڏو منفرد ڪيئن آهي؟ ۽ ان کي پڙهڻ سان حسد بدران خوشي ڇوٿي ٿئي. ۽ اهي سوال ڪيئي سال اڳ، جڏهن مون ۽ طارق عالم لکڻ شروع ڪيو هو، علامه آءِ. آءِ. قاضيءَ جي مزار وٽ هڪ ٻئي کان اسان پُڇيا هئا. ۽ پوءِ ٻيئي انهيءَ راءِ جا ٿيا هئا سين ته، ڳُوڙهي سوچَ ۽ جديد کان جديد تر خيالَ کي پڪ سان ته simplicity سان پيش ڪرڻ جي هُنر اچي وڃڻ سبب ئي، هُن جي غزل ۾ اهڙي ڪشش پيدا ٿي پئي آهي.
اياز گُــل سنڌي ٻوليءَ جو اُهو ڀاڳَ وارو شاعر آهي جنهن پنهنجي منفرد ۽ مَن کي ڇُهندڙَ شاعريءَ وسيلي نه صرف عامَ جي دلين ۾ جايون جوڙيون آهن، پر اَدب ۽ خاص ڪري شاعريءَ جي سنجيده پارکُن وٽان به مانُ ۽ مڃتا حاصل ڪئي آهي. پنهنجي الڳ ٿلڳ لهجي سبب، اياز گُــل سنڌي شاعريءَ جي آسمانَ تي چنڊَ جيان چمڪندي نظر پئي آيو آهي.
هي ڪتاب پوپٽ پبلشنگ هائوس، خيرپور پاران 2012ع ۾ ڇپايو ويو. ٿورائتا آهيون پوپٽ پبلشنگ، هائوس جي سرواڻ قربان منگيءَ جا جنهن ڪتاب جي ڪمپوز ڪاپي موڪلي.
محمد سليمان وساڻ
مينيجنگ ايڊيٽر ( اعزازي )
سنڌ سلامت ڊاٽ ڪام
sulemanwassan@gmail.com
www.sindhsalamat.com
books.sindhsalamat.com
ڪتاب جو مطالعو ڪريو
حق ۽ واسطا ناموَر اياز گُل وٽ محفوظ
ڀلي ته راههَ جا ڪنڊا کڻي گُلاب نه ڪر
اُجاڙ گهرَ جي ڪَٻٽَ جو، ڪتابُ ٿي ويندين
هزارين گهرَ جو اُجاڙي ٿي خودڪشي اَڄڪلهه
رُڳو ٿي روههَ رُلائي، اکين جي دَربَدري !
اڳتي اڳتي يارَ ! ڏِسڻ ئي بهتر آ
هي چنڊُ ٿِڙندو پيو، هوشَ ۾ ئي ايندو نه !
اڳيان تُنهنجو دَرُ ئي نه آيو هيو
ذهنَ تي اَڄ به ائين، نانءُ ڪو تَري ٿو پيو
زندگي ايئن واربي ناهي ڪڏهن
هوءَ ته محلين وڃي سُکِي ٿيندي
اَنڌيري راههَ کڻي زندگي رهي آهي
تون هُجين ڀل چينَ ۾، جاپانَ ۾
ساٿُ تُنهنجو ڇڏي ڀڳو ناهي
ٿوريءَ دير ۾ ڏِسجو، مون سان ڪيڏا ويلَ ڪندي !
پـيارَ جــو راڳُ ته ڇيڙيئه سُهڻا !
اوهان کان پري ڀي نِهاري سگهان ٿو !
پيارَ بنا هي شاعرَ سارا ڪيئن ڪندا ؟
مُنهنجو نالو ئي سَکي ! ، وِسري ويئه
دِل ۾ اُڌما، صدما، معنيٰ رکندا هِن
هي جيئڻَ لاءِ سڀ جَتن پنهنجا
ڇاهي يارَ ! جُدائي، توکي ڇا معلوم ؟
فرضُ پنهنجو ادا ڪندو ٿو رهي
توکان وِڇڙي زندگي ٻيو ڇا ڪندي ؟
ايئن کڻي جو موتَ ڏي سُرندو رهيو
ڪنهن ڏِنا هي گهاوَ ؟، ليکا بعد جا
سڄڻُ گُهرنديون رهيون اڄُ ڀي
پاڻَ کي ان رِيت مارڻُ ٺيڪ آ ؟
نئون نئون ڪجهه نئون ڪرڻَ تي دِل چاهي
سڄو ڏِهاڙو ئي پيارا !، بَڻي بَڻي ٿَڪبين !
ماڻهو اڳيان، پويان پاڇا ڊوڙن ٿا
ڌُوڙِ وڏڙن جو نيڪ نام نه ڪر
اَسان جي ڏاتِ کي، جنهن جاءِ ماتِ ٿي ڏِسجي
جي تُنهنجي پيارَ جو پاڇو انهيءَ تي ناهي ني !
تو جي آهين ته ڄڻ سحرَ وانگي
هُو ائين هو دارَ سان ٻَکجِي ويو
راتِ موٽي ته کڻي آئي، اَنڌيرا دِل ۾
دلبرَ کان دِل ڌارَ هئي ڪا
چنڊَ وانگي راتِ ۾ رهجي وئي
اَلائي ڇا ڇا وِڃائي، وِساري پُهتاسي
پيارُ به هُن پئي ڪيو ڪم ڪار جيان
تو وِساريو نه، پنهنجو ناتو آ
هُنَ کان مُنهنجو پيارُ، مُنهنجي دوستي وِسري وَئي
خانِ خانيءَ جي سفَر تي ٿا هلون
پاڻَ سان ڀي دَغا هلي ٿي پئي !
ماڻهو جيڪي قرارُ چاهِن ٿا
ايترا هُنَ سان اگر ليکا ڪندين !
دِل تان گُذري وئي ڪٽارَ هئي
ايڏي ڇوٿي ٿئين، اوپري اوپري !
چئو پرينءَ کي اچي ۽ وَرائي ننڊَ کي آڻي
تون جو هر وقت ئي جَل ٿَل آهين
مون سڄڻَ ! تو سان هر ڳالههِ آهي سَلِي
اسان ڀي اوهانجو ڏِٺو پيارُ پيارا !
سوچَ !، لوچَ ۽ پِيڙا مان ٿا، جوڙيون جڳمڳ راڳُ
ڪَرڪي واتِ وَرڻَ جون وايون
پيارَ پَکيئڙو گهرَ گهرَ رُليو
تُنهنجي ڳَلن تان ڳوڙها ڳَڙندا
پيار ڏني آ پِيڙا سائين ! سُونهنَ ڏنو سوداءُ
هڪڙي پل جي جُدائي نه تون سَهي سگهندين
ٿا معصوم بي مُوت ماري ڇڏيو
هيڪَل وياڪُل جيءُ جُهري ٿو
پيارَ پريتِ جا ڪي پُوڄاري
جاني ! جيوَنُ آهي اَسان جو
نارِ نَشيلي نينهُن نِماڻو
پيارَ جو اَنتُ اَچي ويو آخر
تنهن ٺُڪرايا، جنهن سان لاتا
پنهنجي ڪائي به ڪم نه آئي آ
گُــلَ !، ڇو سوگوار ٿي ويو آن
آرزوئون هيون، دل جا ها فيصلا
تو سواءِ عيدَ جو ڏِهاڙو آ
الائي ڇو ٿا، تلاشيون گَھرن ۾ رشتن کي ؟
ڪَرڻ تي آئي ته، ڪيڏا وئي ڪمالَ ڪندي
ڪي گهڙيون ماٺارَ ئي ماٺارَ هئي
ڪرڻ کان ائين به ڪري ٿا سگهون
جنهن به چهري تي نظرَ پئي آهي
سڀيئي لوڙهي ويو خوابَ پاڻي!
ڏُکن جي وَڻن مان ڇَڻِي عيدَ آئي
مؤلا ! ٰ پنهنجا پاڻَ سنڀال....
بيٺل پاڻي ٿو ڪري، جيئن دُٻـــٖي ۾ ڌَپَ،
واءُ وِساريو آ گُهلڻ ؟، ڀلا چنڊَ کِڙڻ ؟
هُن چيو هو، اوچتو هٿُ ڇڏائيندي،
خطَ کڻي آيا سندءِ، هَٿِڙن جي سُرهاڻ،
ٿوريءَ ٿوريءَ ڳالهه تي هاڻي، هُو ٿو ايئن نِهاري
پيارا پيارا پَــرَ ڦَهلائي
مون کان ڏُور نه گهاري سگهندين
دردَ جو شهرُ ٿو ڏِسڻ ۾ اَچي
اوندهه ۾ واجھائيندو رهه، کولي پنهنجا نيڻَ
جڏهن سَچَ تي ڪُوڙَ پَهرا لڳايا
آءٌ تنها ۽ اڪيلو ئي گُذاري ويندُس
اوهان جي ايندؤ ته سُرهاڻِ ٿيندي محفل ۾
اياز گُلَ جا ڇپيل شعري مجموعا
ڪتاب تي راءِ ڏيڻ لاءِ مھرباني ڪري لاگ ان ڪريو.
