سڄو ڏِهاڙو ئي پيارا !، بَڻي بَڻي ٿَڪبين !
تون پنهنجو پاڻ کي آخر وَڻي وَڻي ٿَڪبين !
ڪو هڪڙو ٻيرُ به ڇَڻندو نه، پيارَ جو هِن مان
عجيب ٻيرِ آ، پٿرَ هَڻي هَڻي ٿَڪبين !
نه هُن جو ساٿ ئي ملندءِ، نه اعتبارُ ڪڏهن
قسمَ، قرآنَ ۽ ساکُون کَڻي کَڻي ٿَڪبين !
صبُر سان گهاوَ، سهڻ جو به حوصلو ڪيڏو ؟
گهڙِي گهڙِي آهي نيزي ــ اَڻِي، اَڻِي ٿَڪبين !
صَدين جي پياسِ کڻي، ٿَرَ جيان رهيو آهين
هي زندگي ته اَڃا ڀي ڪَڻِي ڪِڻِي ٿَڪبين ؟
وري وري توکي ڦُٽِڻو آ، گُل آهين تون !
نٿو مان سمجهان ته سُهڻا !، ڇَڻِي ڇَڻِي ٿَڪبين