ڌاريو ماڻهو
جنهن جو نالو وٺي
سورجَ جو ڏِٺم ٿي چهرو
راتِ جو، جنهن جي
حوالي سان
گُذاريم پَلُ پَلُ
هُن جي چاهيو ته (نه چاهيندي به)
مُکَ تي ليپُ ڏنم
مُرڪن جو
۽ جي هُن چاهيو ته
پهرَن جا پَهر روئندو رهيس
راتين جو
هُن جي ٽهڪُ لڳايو ته ٽِڙيُس
ٽانگُرَ جيان
هُن جي لُڙڪ به هاريو
ته مان هارائي ڇڏيو
جيونَ کي
مُنهنجي هر سوچَ، هر جذبي ۽ اَحساسَ مٿان
هُن جا حقَ واسطا محفوظ رهيا
اَڄ تائين
۽ سدا پاڻ، وساري ڀي مان
هُن کي ساريندو رهيس ساهَن ۾
پوءِ به مان، ها مان يارو !
اَڄ به آهيان، هُن لئه
ڏينهنَ پهرين جيان
”ڌاريو ماڻهو !!“
8-5-1982