ماڻهو جيڪي قرارُ چاهِن ٿا
زندگيءَ کان فرارُ چاهِن ٿا
هُو جي چاهن ٿا نفرتون هردم
هر محبتَ ۾ ڏارُ چاهِن ٿا
پيارَ جي لاءِ ڀي ائين سوچين
ڄڻ نئون ڪو شڪارُ چاهِن ٿا
دردَ، دِل ۾ اَچن ٿا ايئن، جيئين
نينهَن ۾ ڪو نِکارُ چاهِن ٿا
نيڻَ، مَنُ، خوابَ ڏاڍا ظالم هِن
ڪو پرانهون ئي پارُ چاهِن ٿا
منهنجي دِل کي اچي لَڳا آهن
روڳَ ڀي روزگارُ چاهِن ٿا
نيڻَ ٿَڪجن ٿا، جنهن گهڙيءَ، سامهون
صرف تُنهنجو دُوارُ چاهِن ٿا
چَپَ مُنهنجا، هي لفظَ، شعرَ سڀئي
سنڌُ ! تولئه سُڪارُ چاهَن ٿا