سقراط...
زهر پيئڻ لئه ظاهر ٿيو آ
سمنڊ اڪيلو ساڻ نه ڪشتي
لهرن تي ماٺار مُئل آ
سچ جو ساھ ستائڻ لاءِ
درد جي هٿ ۾ ڌار ڌڳيل آ
سڀ سچايون ساڻيون آهن
بندر ڪپ تي بُک سان ڀريل
ڄڻ ته اُداس ڪي مهاڻيون آهن
هر ديوار ڌُڏي پئي آهي
اڄ ڪنهن جي آواز اچانڪ
پنهنجون ٻانهون کوليون آهن
اونداهين جا عڪس اُجاڙي
روشن راهون کوليون آهن
وقت سمورو وھ وٽيءَ جان
ڄڻ يونان جي غم گهٽيءَ جان
جت سُرويٽ ساڙيو ويو هو
اُڀرڻ جي احساس کان اڳ ۾
زوري سج کي لاڙيو ويو هو
ديس دونهاٽيل درد ڄڻيو آ
خواجه سرا جي سوچن جھڙو
هر ڀيري ئي مرد ڄڻيو آ
اڄ به زمانو زنگيل ذهن جي
زنجيرن ۾ جڪڙيل آهي
ڪيئي طوق تراشيل آهن
عشق اکين جا حراسيل آهن
مُرڪن جو ڀي مُلڪ آ ماريل
ڪنهن چوراهي جي چهري تي
ڪو به نه آهي ڏيئو ٻاريل
ست ڪڍي پيو سُڃ جو ساگر
رُڃ جي رڻ ۾ ماٺ مُسافر
ڪنهن به نه ڪاهيو ڪاڪ ڪنڌيءَ ڏي
ظلم زخم جان ساڳيو صديءَ تي
ها پر اڄ ڏس سينو ساهي
سچ جو ساھ بچائڻ لاءِ
گيت نئون ڪو ڳائڻ لاءِ
اڄ وري سقراط ڪو مون مان
ٻيهر ٻهڪي ٻاهر ٿيو آ
زهر پيئڻ لئه ظاهر ٿيو آ.
†