چُميو جو چيلهه کي گهاگهر گسن جا پنڌ پاڻي ٿيا،
ڪنڌيءَ تي قرب جا ڪڻڇي صُبح ڇاڻي سُمهاڻي ٿيا.
جواني ڇِڪّ ڏئي ڇاتيءَ سان چوليءَ کي چيهاڙيو آ،
اُڀا هن ڳاٽ ڳڀرن جا قصا ڪيئي ڪهاڻي ٿيا.
دلين جي تار درياهه ۾ رَڇن وانگي رچي آهي،
ڇلر جي ڇٽّ سان ڇٽجي سڀئي منظر مُهاڻي ٿيا.
اڃا اوڏڻ جي اکين ۾ اُهو ئي عشق اوتيل آ،
پيالا جن منجهان پيئندي ڪئين لاکا ڦُلاڻي ٿيا.
سڳيءَ جي سڏ ۾ ويڙهيل اسر جون انتظاريون هن،
پُڄي ڪي پيار پوٺن تي ملڻ کان اڳ پُڄاڻي ٿيا.
†