دل جي گلي...
سڳي سڪ مان سڄي چُمجي
چڳن جي واس ۾ ويهي
ڳلن جي ڳوٺ ۾ رُلجي
سڳي سڪ مان سڄي چُمجي.
بدن جي باک مان اُڀري
وڇوڙي کان سڄو وسري
ڇُهي ڇاتيءَ جي ڇوليءَ کي
لڱن جي لهر ۾ لُڏجي
سڳي سڪ مان سڄي چُمجي.
سڪيون آهن صديون ڪيئي
وهن تومان نديون ڪيئي
پُڪارن جو پتڻ بڻجي
وڃي ٻئي پار سان ملجي
سڳي سڪ مان سڄي چُمجي.
رڱيل روح جي ته رازن سان
گرم ساھن جي سازن سان
چپن جي چوديواريءَ ۾
نئون گهر عشق جو اڏجي
سڳي سڪ مان سڄي چُمجي.
مُساڳن سان ملي آهين
کٿوري ٿي کلي آهين
گُلن مان گسّ آ تنهنجو
رُتن ۾ رَسّ پيو ڀرجي
سڳي سڪ مان سڄي چُمجي.
هلڻ تنهنجو هوا جھڙو
کلڻ ڀي ڄڻ خُدا جھڙو
هينئين جي رحل تي توکي
رکي ڏينهن رات پيو پڙهجي
سڳي سڪ مان سڄي چُمجي.
†