ڪئين لاش دل جي دڳن تي پيا هن، زمانن کان زخمن ۾ گهاريون پيا ٿا،
وڃي مقتلن کي هي نياپا نوان ڏيو، ڏيئا ڏيهه ۾ پوءِ به ٻاريون پيا ٿا.
اسان سُرخ تاريخ جي هر صفحي تي، ڏٺيون زندگيءَ جون زبانون ڪپيل هن،
اڃا ويڙهه جي ان وطن جي وکن ۾، سوين صالح آخوند ساريون پيا ٿا.
اسان جنگ جي هر جبل کي لتاڙي، طبل جو سدا تبصرو ٿي وڳاسين،
اڃا سرڪشيءَ جي ڊگهي هن سفر ۾، ڪي آزاد سوچون اُڀاريون پيا ٿا.
گهٽيو ڪو به تجلو نه تلوار جو آ، اڃا روپلن تي لٿي رات ناهي،
صُبح جي اکين کان پُڇين ٿو پُڇي ڏس! اسان وير پنهنجن جا واريون پيا ٿا.
حياتيءَ جي ڪَتبي مٿان سنڌ جو جن، سجائي ڇڏيو نانءُ نروار ٿيندي،
اُنهن سُورمن جي سڏن کي ئي ساري، ها! طوفان ۾ تير تاريون پيا ٿا.
دلالن جي دُنيا اڳيان روز دٻجي، اڙي منصفو! ڇو وُضُو پيا وڃايو،
اسان غيرتن سان نوان گيت ڳائي، ضميرن کي جُرئت سان جيئاريون پيا ٿا.
†