وئشيا جهڙو وقت...
رستن تي رش هاريل آهي
هر ڪو پنهنجي رڻ جو راهي
پنهنجو پاڻ ۾ پنڌ ڪري ٿو
رات جي چادر ۾ به چٽا ڏس
ڪيڏا انگ اُگهاڙا آهن!
هاءِ عياشيءَ جي اک ڪيڏا
کائي ڇڏيا پاڙا آهن!
هوءَ سگريٽ جي سُوٽي جھڙي
سَنڌ سَنڌ مان ٿي سُور ڇنڊي
ساري جسم جي جوڀن رُت جو
ٻانهن مان ٿي ٻُور ڇنڊي
اڄ گهڙيال جي گهيري وانگي
نيڻن جي آ ننڊ ڦٽل
هر گهٽيءَ مان گهور تڪي ٿي
درين مان ڀي درشن ٿي ٿو
روز درن جا تاڪ ٿا کڙڪن
چوڪيدار جا نيڻ ٿا ڇرڪن
ڪُتي جي اُوناڙ اُٿي ٿي
سانت اندر ڄڻ ساهه پوي ٿو
تنهائين جي تهه ۾ پوريل
ڪيڏو عشق اڪيلو آهي!
ڄڻ ته ملڻ جو ويلو آهي
پوءِ به وفا جي وک جي ويجهو
واشواسن جا وڳ ڪُٺل هن
هر هڪ روح مان رڙ جو رستو
پڇتاءَ سان پار ڪڍي ٿي
پوءِ به زنا جھڙو هيءُ زمانو
پنهنجي ٿُڪ کي پاڻ چَٽي ٿو
تذليلن جي تاريخن سان
ڪوٺن جا ڪردار لتاڙي
من ڀي ٿي پيو مُجرو آهي
تن مٿان پيو تال وڄي ٿو
هر قصي جي ڪوسيءَ ڪڇ ۾
ماضي ڇا پر حال وڄي ٿو
نظرين جي نيلاميءَ اڳيان
وئشيا جھڙو وقت وسي ٿو
ڀُونڊي جو ڀي ڀاڳ آ پنهنجو
ڳولي منهن جو ماڳ ڏسي ٿو
ڪنهنجي قد جي ڪاٺي ڪڇجي
خيالن سان ڀي کاٽ لڳن ٿا
هر نِيّت جي نرڙ مٿان ٿيو
ظلم جو ظاهر ٽِڪلو آهي
هڪڙي سوچ جي سيرانديءَ کان
جاڳيل هڪڙو چڪلو آهي...!
†