اڀيچند جان اکيون تنهنجون جڏهن مونڏي نهارين ٿيون،
اندر مان عشق جا سرمد نئين سڪ سان اُٿارين ٿيون.
اڃا ڀي دار جو دڙڪو ڪپڻ لئه ڪنڌ ڳولي پيو،
سچايون سر جو ڏئي صدقو پيون سولي سنوارين ٿيون.
ڪڪر جي ڪڇ مان نڪري ڏٺو هو چنڊ ڌرتيءَ کي،
لهي پو لاڙ جي لڱ تي چانڊوڪيون چاهه ٻارين ٿيون.
ڌڻن جي ڌُوڙ مان نڪري سَڏيو آ سينڍ سانجهيءَ کي،
ڌنارن جون دليون ڌڙڪي درياهه جي سِير سارين ٿيون.
ملڻ جون موسمون ڇاڻي وياسين وقت جو وَڍ ٿي،
وِصل جي واٽ تي تنها ڪي نينگر نير هارين ٿيون.
لهر جي لوڇ مان اُڀري سمنڊ جو سڏ جاڳي ٿو،
ڪنڌيءَ تان آس جي اک کي اڃا ٻيڙيون به تارين ٿيون.
†