سڏ منهنجيءَ سنڌ جا...
سج منهنجي سنڌ جو
ساھ خنجر سان کسيو ويو
جاڳ جي هر جند جو
روح مان رت جا ڦوهارا
پٽ تي پيا هن ڪري
مُحبتن جا سڀ مُسافر
راھ ۾ ويا هن مري
شهر دل جي شاعريءَ جو
غم ۾ ٿيو غرق آهي
پر فنا جي فاصلن ۾
ڪو نه آيو فرق آهي
روشنيءَ جي راھ تي آ
رات جو راڪاس جاڳيل
لاٽ جو هر لڱ لٽيل آ
۽ سُڳنڌ جو سِر ڪپيل آ
سازشن ساڻو ڪيو آ
سچ جي هر سرڪشيءَ کي
زهر جھڙو هر زخم ڏئي
ويو آ ماريو زندگيءَ کي
هر پهر ٿيو آهي پرزا
وحشتن جي هت ولر ۾
ٽهڪ ٽُڪرن ۾ ورهايل
سانجهه سُڏڪن جي سفر ۾
آ متل قُهرام ڪلهه کان
هر گهٽي ۽ گام گهر ۾
ڪونه مليو آ ڪٿان ڀي
مُرڪ جو پاڻي ٿڪن کي
خواهشن جا خواب سارا
لاش ٿي مليا لَڪن کي
ظلم جي زنجير ۾ آ
اڄ به ڏس واڙيل وطن
ساٿ سان سالار کي هت
آ رهيو ملندو ڪفن
روز ڦاهيءَ تي ٿا ڦٿڪن
هڏّ منهنجي سنڌ جا
پوءِ به غيرت ۾ گُلابي
سڏّ منهنجي سنڌ جا...
†