ڀاڱا
شاعري
ڪھاڻيون
ناول
تاريخ، فلسفو ۽ سياست
لوڪ ادب، لساني ۽ ادبي تحقيق
شخصيتون ۽ خاڪا
لطيفيات
مختلف موضوع
آتم ڪٿا / آٽوبايوگرافي
ڪالم / مضمون
سڀئي ڀاڱا ڏِسو
تعارف
ڪتاب گهر بابت
سنڌسلامت بابت
سنڌسلامت سَٿ
ڪتاب گهر لائبريرين
ليکڪ
سَڀ ليکڪ
نوان شامل ڪيل
مشھور
ڪِتابَ
سَڀ ڪِتابَ
نوان شامل ڪيل
مشھور
پبلشر
Light
Dark
Auto
لاگ ان
شاعري
صليب جو سڏ
هي شاعريء جو ڪتاب سنڌ جي خوبصورت شاعر اياز امر شيخ جي شاعريءَ تي مشتمل آهي.
4.5/5.0
5507
923
آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
اياز امر شيخ
ڇاپو پھريون
فھرست
فونٽ سائيز
فونٽ مٽايو
فُل اسڪرين
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
پاڻمرادو
سنڌسلامت رِيڊ 2.0
سنڌسلامت رِيڊ 1.0
ايم بي لطيفي 2.0
ايم بي لطيفي 1.0
ايمبائل 2.0
ايم بي لطيفي ايم ستار
ترتيب
سنڌسلامت پاران
ارپنا
اداري پاران
مهاڳ
ڀيٽا
اُڃ جو آسمان
نظم
سمنڊ جو سجدو...
سقراط...
پوڙهو سج...
مڪمل ٿيئڻ جي آس...
ٽُٽل رانديڪن جهڙا پل...
گُلشيفته فراحاني...
بُک جي بگري...
مُحبت جي معاهدن جو موت...
بي ترتيب لمحا...
وئشيا جهڙو وقت...
منهنجو ڪنڌ ڪپيو ويو آهي....
غلاميءَ جا ڦٽ...
مُحبت جو جزيرو...
مسيحا...
مصّور...
هي جو مُنهنجا گيت اُڏاڻا...
ڳِٽن جي ڳهر…
زندگيءَ جو آسمان...
وجود جا ذرا...
گوليءَ جي گونج...
مُحبت جو آڪاس...
مُئل محبتن جا مُجسما...
اجازت کان بغير
ڪُراڙو سجّ ڪاڇي جو...
سرحد جي هُن پار...
ڀٽائي ته مون ۾ ...
ڄمڻ کان اڳ مري چُڪو آهين ...
سِڪ جو سينو ...
خُدا جي ڳولا...
محبت جي قرباني...
جهمپير جي جواني...
آئون اڪيلو...
لاهيارڻ...
خوابن کان خالي انسان...
جنگ جو طبل...
کاروڇاڻ...
سڏ منهنجيءَ سنڌ جا...
وهنتل عشق جون اکيون...
دل جي گلي...
رهجي ويل خال...
سانگها...
پهاڙي شام ...
آزاديءَ جون اکيون...
زندگي...
دل جو ديبل...
آئون مُسافر...
ماٺ جي قبر
تون...
ماڻهو...
حياتي...
آئون اهڙو گيت ناهيان لکي سگهيو...
چُمي...
زندگيءَ جي بانسري...
سنڌ جو سجدو...
غيرتن جا گُلاب ...
سج جو قتل ...
سياري جي صُبح جهڙا سڏ...
منهنجا گيت تبديليءَ جي تاريخ آهن ...
آس جو صُبح...
راجا ڏاهر
غزل
هڪ ڊگهي آوارگيءَ جو عڪس مون ۾ ٿو رُلي،
اڀيچند جان اکيون تنهنجون جڏهن مونڏي نهارين ٿيون،
چُميو جو چيلهه کي گهاگهر گسن جا پنڌ پاڻي ٿيا،
سڄو دؤر دل جو دفن ٿي ويو آ،
اسان اُجالن جي آس ۾ ئي حيات پنهنجي وڃائي آهي،
ڪئين لاش دل جي دڳن تي پيا هن، زمانن کان زخمن ۾ گهاريون پيا ٿا،
اسان سڏ پنهنجا نه واري سگهياسين،
لهرن ۾ لوڇ آهي، بندر سُتا ئي ناهن،
جسم جي بٺيءَ ۾ پچون ئي پيا ٿا،
بازارِ مفلسيءَ ۾ انسان ٿو وڪامي،
رات جي رڻ ۾ اڪيلو چنڊ ويو آ مارجي،
چُمي هرسونهن جي سنڌ کي سمندر ٿي وَيا آهيون،
وائي
راج ڪُمارين جا رنگ ميڙي،
آئون مياڻي ٿي پيو آهيان،
گوتم گيان ۾ آ،
هلي آ سڪ جي سڳي سنواري،
هڪڙي رات رهي،
ڏس خُدا جي گهر کي،
بيت
اڄ صالح آخوند آ، ننگر ننڌڻڪو،
جيئن ٽُٽي پيو آئينو، وکري وَيو عڪس،
سُر ڏياري
پاڻي لڱن جي مٿان، جڏهن هاريائين،
سج اکيون پوري جڏهن، سُتو سانجهيءَ جو،
ڏيئو مون جو ٻاريو، سڙِي پيئي رات،
ديوارون ڌوڏي ڇڏي، اهڙو ڏي آواز!
ڪيئن ڇڏيان مان چئو ڀلا، ڌرتيءَ جو دامن،
مٿي تي کارِي رکي، آئي جو بازار،
چُمي...
تو جيڪا چُمي
پنهنجن چپن سان
منهنجي زندگيءَ ۾ پوکي هُئي
سا اڄ ڦُٽي
پيار جو وڻ ٿي پئي آهي
†
پويون پَنو
اڳيون پنو