مصّور...
وان گوگ جان پيو واجهائي
روح مان راڳن جا رنگ ميڙي
روز خلا ۾ خال ڀري ٿو
چانڊوڪين ۾ چنڊ چٽي ٿو
رڻ جي هرهڪ رولاڪيءَ تي
درياھ ويرون سمنڊ چٽي ٿو
بُک اُهائي ڀونگيءَ ڀيڙي
ڇڄ ۽ کاريون جنڊ چٽي ٿو
اُڀ مٿان ڪي عڪس اُتاري
پاڻيارين جا دڳ ڌوئي ٿو
گهاٽ مٿي هو ٻيڙياتو ڏِس!
ونجهه سان سارو ويڙهيل آهي
سڙھ ۾ ساهه هوا آ ڦُوڪيو
لهر لهر ڀي سهڪيل آهي
رات اَسُر جي اوجاڳن سان
سيءَ ۾ ساڻي ٿي پئي آهي
رَڇ ۾ مَڇين جا هن ڦٿڪا
ڪُن جا پوءِ ڀي ساڳيا ڪڙڪا
اڌ اُگهاڙو ٻار ڪنڌيءَ تي
جاڳيل آ ڄڻ گار صديءَ تي
آئون پڪاسو وانگي جاڳي
خاموشين مان خيال ڪڍان ٿو
فطرت کي فرسودائيءَ جي
احساسن کان آجو رکان ٿو
کٽياڻين جا خواب ڦلهوري
ڪيسوءَ ڦل جا واس وٺان ٿو
روز پکيءَ جي اک مان اُڏري
دُور نديءَ جي پار وڃان ٿو
منهنجي تصّور جون ڏس پوءِ ڀي
سڀ اُڏارون ساڳيون آهن
ها پر دُنيا درد لڳي ٿي
جنهن جي هٿ ۾ خنجر آهي
منهنجو من مصّور آهي...
†