پوڙهو سج...
هُن کي سانجهيءَ ساڻ ملڻ ڏيو
پوڙهي سج کي هاڻ سُمهڻ ڏيو!
چنڊ نديءَ جا نيڻ چُمي پيو
اُ ڀ ۾ تارو تُرت ڄمي پيو
برف وڻن کي ويڙهيل آهي
روز جبل جي سيني تان ڏس
آبشار نئون گس گهڙي ٿو
سُرندي جھڙو ساز ڇڙي ٿو
جذبن ۾ ڪا جاڳ جلي ٿي
احساسن جي اونداهين تي
جسمن جي ڪا جوت جلڻ ڏيو
پوڙهي سج کي هاڻ سُمهڻ ڏيو!
ڪنهن مندر جي ڏيئي وانگي
عشق اُڃايل ليئي وانگي
جهاتيون پائي پنڌ ڪري ٿو
پٽ تي اُس اُگهاڙي پئي آ
ڪنهن به نه ماڻيو موسم جو من
دردن ڇاڻيو آهي جِيوَن
هاءِ هرڻ جي ڇال منجهان ڏِس
ڪيڏي ڌوڙ اُڏاڻي آهي
ماٺ ۾ مڪليءَ کي نه مرڻ ڏيو
پوڙهي سج کي هاڻ سُمهڻ ڏيو!
تنهائين کي ڪير تلاشي
پٿر کي انسان تراشي
ڀڳوانن جو روپ ڏنون آ
رسمن جي چوديواريءَ ۾
مٽيءَ جھڙي ماٺ وسي ٿي
رُسوائين جا رنگ چٽي ٿي
ماڻهو ماڻهوءَ منجهه مُئل آ
صحرا ۾ ڄڻ سُڃ سُتل آ
تنهن مان ڪو آواز اُٿڻ ڏيو
پوڙهي سج کي هاڻ سُمهڻ ڏيو!
ٿر جا ٿوهر اُڃ ۾ آهن
روح جا رستا رُڃ ۾ آهن
هاءِ خيالن جي خاموشي
ڪيڏو ساهه ستايو آهي
دُنيا هڪڙو گولو آهي
جنهن ۾ رڻ جو رولو آهي
بُکئي لئه بس لولو آهي
تاريخن جا سڀ تماشا
مون ۾ هڪڙي رات رهڻ ڏيو
پوڙهي سج کي هاڻ سُمهڻ ڏيو!
†