وجود جا ذرا...
ڪنهن ڀڳوان جيئان تراشجي رهيو آهيان
۽ اُن منزل ۾ ماپجڻ لڳو آهيان
جتان دُعائن جا در کُلندا آهن
سڀ مذهب مُراقبي مان ٻاهر نڪري
منهنجي طواف ۽ تعريف ۾ مصروف ٿي رهيا آهن
آئون پنهنجو پاڻ ۾
وڌي وڏو ٿي ويو آهيان
هر وڻ مون مان
ڦُٽڻ جي فڪر ۾ ٻُڏل آهي
پر جڏهن به آئون
تنهنجي تراش ڏسندو آهيان
ته منهنجو سمورو هيءُ بي سُرو بُت
ڀڄي ڀور ٿي پوندو آهي
۽ ماٺ جي مندر ۾
صدائن جو گهنڊ بڻجي گونجڻ لڳندو آهي
۽ پنهنجي وجود جي وڃايل
ذرن کي ڳولڻ لڳندو آهي...
†