سياري جي صُبح جهڙا سڏ...
پاڻ مان ٻاهر ڪڍي اُڇلائي ڇڏيو آهي
آئون تڏهن کان پنهنجو پاڻ ۾ به
پناهه وٺي ناهيان سگهيو
آئون اوجاڳيل اکين جو آسمان کڻي
هڪ رات ٻيهر تو ۾ رهڻ ٿو چاهيان
۽ سياري جي صُبح جھڙا سڏ
تنهنجي وجود مان گرم ڪرڻ ٿو چاهيان
تو جيڪي منهنجي زندگيءَ ۾
پيار جا پل پوکيا ها
سي سمورا مون مان جلاوطن ٿي ويا آهن
آئون اکيون کُليل اُن ڀڳوان جيئان بي ست ٿي پيو آهيان
جنهن اڳيان هر ٻرندڙ ڏيئو
پنهنجي سُڃاڻپ جو ساهه وڃائي ويهندو آ
سچ پُڇين ته
تو جڏهن کان مون مان
پنهنجي محبت جي حصي جي مٽي
واپس کڻي ورتي آ
آئون تڏهن کان پنهنجو پاڻ ۾
اروڙ جي اُداسين جھڙا لمحا
ڀُرندي محسوس ڪري رهيو آهيان
وقت مونکي واريءَ جيان ويڙهي ويو آهي
۽ تون درياهه جيئان وهندي نظر ئي نٿي اچين...!
†