سڄو دؤر دل جو دفن ٿي ويو آ،
قصو قُرب جو ڀي ڪفن ٿي ويو آ.
هتي ڀَروَسن جي وڏي ڀيل ٿي آ،
سمورو رتوڇاڻ من ٿي ويو آ.
وفا جي هٿن سان هو جوڙيوسين گڏجي،
سو برباد دل جو وطن ٿي ويو آ.
پيون خودڪشيون ڪيئي خيالن ۾ جاڳن،
چون ٿا ته هاڻي امن ٿي ويو آ!
مٽي مُحبتن جي ڇنڊي پاڻ مان ڏس،
وڌي نفرتن جو گگن ٿي ويو آ.
وري اُن گهٽيءَ ۾ ويا پير گُم ٿي،
جتي چاهتن جو وڏو ڪُن ٿي ويو آ.
†