ڀٽائي ته مون ۾ ...
طنبوري جي جاڳيل تکي تار وانگي
اُٿيو عشق آرس ڀڃي آر وانگي
صدين جو سفر مون ڪيو آصُبح ۾
سڀئي سج مون مان ئي اُڀري اُٿيا هن
ڪڏهن واٽ وک جي نه آهي اُجهاڻي
ڀڳو ٿڪّ مون ۾ ٿڌي ڇانوءَ آهي
نصيبن تي ترندي رهي ناوءَ آهي
اڃا قرب ڪاموڏ ناهي قتل ٿيو
ڪوهياريءَ جو سارو قصو ياد آهي
بچائي رکيو توگهڻو پاڻ کي پر
ڏنل پيار جو سو حصو ياد آهي
سُتل ساعتن جي بُتن کي اُٿاري
مٽيءَ ۾ وري ساھ ڦوڪڻ ٿو چاهيان
خُدائيءَ جي خيالن ۾ ڀٽڪڻ ٿو چاهيان
تصّور تمنا جو پيو روز ڇڪجي
نئون گيت دل جي گگن ۾ پيو لکجي
نه ڄاڻان ٿو دوزخ جو دروازو ڇاهي
نه ئي ڪو ثوابن جو اندازو آهي
مگر رنگ اهڙي ۾ رنگجڻ ٿو چاهيان
نه جو ڪنهن به ڌوٻيءَ کان سگهجي ئي ڌوپي
پراڻن لٽن کي لڱن سان لڳائي
۽ ڳل ڳوٺ جي ڳالهين سان ملائي
ڀڃي بوريت جي سموري بدن کي
پگهر پيار قطرن سان وهنجڻ ٿو چاهيان
وضاحت جو نئون ويس پائڻ ٿو چاهيان
مُئل مُحبتن لئه مسيحا ڪو بڻجي
سڀن سلسلن کي سهيڙڻ ٿو چاهيان
تمر لئه اڃا تانگھه تن ۾ تڳي پئي
اُٿيو آس ڇولي ڪپر تي لڳي پئي
دلي مان سڄو ديس پيو اُڃ اجهائي
پوتيءَ سان پاڻياري پئي ڇاتي لڪائي
گسن تي خمارن جو آ مَٽ هاريل
مگر واٽ مونکي نه آهي وڪوڙيو
ڇنڊي روح پنهنجي کي منزل ڏي موڙيو
لمحن جي ڊگهن لشڪرن سان لڙان ٿو
ٿڪاوٽ جي سانجهيءَ جو سينو چُمان ٿو
ڀٽائيءَ جي پيرن ۾ ويهي رهان ٿو
سُرن جا سڀئي ساھ ميڙي جيئان ٿو
چٽو چاهتن ساڻ معراج ٿيو آ
اُهو چنڊ جيڪو هُئو اُڀ جي اک ۾
سو اڄ منهنجي ڌرتيءَ تي آهي لهي پيو
ڀٽائي ته مون ۾ ئي آهي رهي پيو ...
†