زندگيءَ جو آسمان...
هڪ چنڊ به ناهيان اُڀاري سگهيو
۽ نه وري ڪو ستارو
منهنجو سڏ ٻُڌڻ لاءِ تيار آهي
آئون اُن اُداس شهر جو
رولاڪ روح ٿي ويو آهيان
جنهن جون سڀ خوشيون قتل ٿي ويو هُجن
۽ صرف تنهايون ئي اُن تي تڏو وڇائي
سوڳ ۾ شامل نظر اچن
آئون دل جي اُن دؤر مان گُذري رهيو آهيان
جت احساس بنا ترس جي ٿا تڙپايا وڃن
سچ پُڇين ته آئون اڄ به تولئه
اکين ۾ عشق ڀري
انتظار جي اُڃ ۾ انهي ڪري ئي مري رهيو آهيان
ته محبتن جي مينهن مان
پيار جي سُڪل جسم کي
هڪ دفعو ٻيهر پُسائجي
۽ هڪ اهڙو گيت ڳائجي
جيڪو تنهنجي ۽ منهنجي چپن کان سواءِ
ٻئي ڪنهنجي به حصي ۾ نه آيو هُجي
پر ڇا ڪجي!
تون منهنجي زندگيءَ جي خالي آسمان ۾
بارش جو روپ وٺي
وسڻ لاءِ تيارئي ناهين ...
۽ نه ئي ڪو گيت بڻجي
هوائن ۾ گڏ هلڻ لاءِ تيار آهين ...!!!
†