ٽُٽل رانديڪن جهڙا پل...
پنهنجي تنهائي تلاش ڪري رهي آهي
ٻارن جي ٽُٽل رانديڪن جھڙا پل
اڄ زندگيءَ جي اڱڻ تي اُداس پيا آهن
عورت جي دُن ۾ دفن ٿيل انسان جي سوچ
مُحبت جي ماپي کان هيٺ ڪري پئي آ
چڪلي جي در تي وڄندڙ ڪڙي جو آواز
وئشيا جي خيال کي اُگهاڙو ڪندو رهي ٿو
ڪُٺل پکين جي اکين جھڙا صُبح
اُڏارن کان هيٺ اُڇلائجي
سڪون جا پَر ساڙي ويٺا آهن
سانجهه جي سيني مان مُسلسل رَت جي ريلي
صديءَ کي سوڳوار ڪري ڇڏيو آ
اندر ۾ اُٿيل افراتفريءَ جي ٻوڏ
اڃا تائين ساهن ۾ سيلاب ڪيو بيٺي آ
ٽُٽل ٽهڪن کي جوڙڻ جو هُنر
مُفت ۾ به ڪو سکڻ لاءِ تيار ناهي
اخبار جي اکين کان رهجي ويل قصا
حرامي ڄايل ٻار جيئان گُهٽي ماريا ويا آهن
گنگا مان وهنتل پاڪائيءَ جي احساس
ٻيهر لڱن کي لذت جي گُناھ سان گڏي ڇڏيو آ
خارش ۾ ورتل ڪُتي جھڙو سماج
مسيحا جي علاج جيئان بوتلن ۾ بند رهجي ويو آ
وقت گٽر جيئان پلٽي پيو آهي
جنهن مان ڪيترن ئي روحن جا رستا ڀرجي
بدبوءِ ڪري چُڪا آهن
هر شور پنهنجو هڪ الڳ
شهر اڏڻ جي ڪوشش ڪري رهيو آهي
پر تنهائيءَ جي تلاش کي
واپس نه ملندڙ ماڻهو
پنهنجو وجود هميشه لاءِ هجومن ۾ وڃائي ويٺو آ
جنهن جي ڳولا ۾ ڪا ڳوٺ جھڙي ڳالهه
اڄ به سڏڪي
هجومن ۾ وڃڻ کان گهٻرائي رهي آهي...
†