مسيحا...
پاڻياٺ وارا لُڙڪ سُڪي ويا آهن
۽ رت ٽمي رهيو آهي ...
آئون هن خنجر جي تکي
نوڪ جھڙي دؤر مان گُذري
سڄو درد ٿي ويو آهيان-
۽ اُن دؤر ۾ ڌڪجي
دفن ٿي رهيو آهيان
جنهن ۾ ڪنهن به مسيحا جي
مُرڪ نظر ئي نٿي اچي .....!!
†
شاعري
صليب جو سڏ
هي شاعريء جو ڪتاب سنڌ جي خوبصورت شاعر اياز امر شيخ جي شاعريءَ تي مشتمل آهي.
- 4.5/5.0
- 5507
- 923
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- اياز امر شيخ
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- ترتيب
- سنڌسلامت پاران
- ارپنا
- اداري پاران
- مهاڳ
- ڀيٽا
- اُڃ جو آسمان
- نظم
- سمنڊ جو سجدو...
- سقراط...
- پوڙهو سج...
- مڪمل ٿيئڻ جي آس...
- ٽُٽل رانديڪن جهڙا پل...
- گُلشيفته فراحاني...
- بُک جي بگري...
- مُحبت جي معاهدن جو موت...
- بي ترتيب لمحا...
- وئشيا جهڙو وقت...
- منهنجو ڪنڌ ڪپيو ويو آهي....
- غلاميءَ جا ڦٽ...
- مُحبت جو جزيرو...
- مسيحا...
- مصّور...
- هي جو مُنهنجا گيت اُڏاڻا...
- ڳِٽن جي ڳهر…
- زندگيءَ جو آسمان...
- وجود جا ذرا...
- گوليءَ جي گونج...
- مُحبت جو آڪاس...
- مُئل محبتن جا مُجسما...
- اجازت کان بغير
- ڪُراڙو سجّ ڪاڇي جو...
- سرحد جي هُن پار...
- ڀٽائي ته مون ۾ ...
- ڄمڻ کان اڳ مري چُڪو آهين ...
- سِڪ جو سينو ...
- خُدا جي ڳولا...
- محبت جي قرباني...
- جهمپير جي جواني...
- آئون اڪيلو...
- لاهيارڻ...
- خوابن کان خالي انسان...
- جنگ جو طبل...
- کاروڇاڻ...
- سڏ منهنجيءَ سنڌ جا...
- وهنتل عشق جون اکيون...
- دل جي گلي...
- رهجي ويل خال...
- سانگها...
- پهاڙي شام ...
- آزاديءَ جون اکيون...
- زندگي...
- دل جو ديبل...
- آئون مُسافر...
- ماٺ جي قبر
- تون...
- ماڻهو...
- حياتي...
- آئون اهڙو گيت ناهيان لکي سگهيو...
- چُمي...
- زندگيءَ جي بانسري...
- سنڌ جو سجدو...
- غيرتن جا گُلاب ...
- سج جو قتل ...
- سياري جي صُبح جهڙا سڏ...
- منهنجا گيت تبديليءَ جي تاريخ آهن ...
- آس جو صُبح...
- راجا ڏاهر
- غزل
- هڪ ڊگهي آوارگيءَ جو عڪس مون ۾ ٿو رُلي،
- اڀيچند جان اکيون تنهنجون جڏهن مونڏي نهارين ٿيون،
- چُميو جو چيلهه کي گهاگهر گسن جا پنڌ پاڻي ٿيا،
- سڄو دؤر دل جو دفن ٿي ويو آ،
- اسان اُجالن جي آس ۾ ئي حيات پنهنجي وڃائي آهي،
- ڪئين لاش دل جي دڳن تي پيا هن، زمانن کان زخمن ۾ گهاريون پيا ٿا،
- اسان سڏ پنهنجا نه واري سگهياسين،
- لهرن ۾ لوڇ آهي، بندر سُتا ئي ناهن،
- جسم جي بٺيءَ ۾ پچون ئي پيا ٿا،
- بازارِ مفلسيءَ ۾ انسان ٿو وڪامي،
- رات جي رڻ ۾ اڪيلو چنڊ ويو آ مارجي،
- چُمي هرسونهن جي سنڌ کي سمندر ٿي وَيا آهيون،
- وائي
- راج ڪُمارين جا رنگ ميڙي،
- آئون مياڻي ٿي پيو آهيان،
- گوتم گيان ۾ آ،
- هلي آ سڪ جي سڳي سنواري،
- هڪڙي رات رهي،
- ڏس خُدا جي گهر کي،
- بيت
- اڄ صالح آخوند آ، ننگر ننڌڻڪو،
- جيئن ٽُٽي پيو آئينو، وکري وَيو عڪس،
- سُر ڏياري
- پاڻي لڱن جي مٿان، جڏهن هاريائين،
- سج اکيون پوري جڏهن، سُتو سانجهيءَ جو،
- ڏيئو مون جو ٻاريو، سڙِي پيئي رات،
- ديوارون ڌوڏي ڇڏي، اهڙو ڏي آواز!
- ڪيئن ڇڏيان مان چئو ڀلا، ڌرتيءَ جو دامن،
- مٿي تي کارِي رکي، آئي جو بازار،
پاڻياٺ وارا لُڙڪ سُڪي ويا آهن
۽ رت ٽمي رهيو آهي ...
آئون هن خنجر جي تکي
نوڪ جھڙي دؤر مان گُذري
سڄو درد ٿي ويو آهيان-
۽ اُن دؤر ۾ ڌڪجي
دفن ٿي رهيو آهيان
جنهن ۾ ڪنهن به مسيحا جي
مُرڪ نظر ئي نٿي اچي .....!!
†