ڏِسَن ٿيون ته سُهڻيون ڏنگي ٿيون ڇڏن،
وٺن ٿيون وڪوڙي ونگي ٿيون ڇڏن.
نهايت نرم ماڪ جون هي ڦُڙيون،
پَڪا لڱ لوها زنگي، ٿيون ڇڏن.
ڪيئي سَسُئيون اَڄُ ڀي پُنهُن جي پُٺيان،
پنهنجو پاڻ پيرين ننگي ٿيون ڇڏن.
اجايون نِدوريون گهڻيون خواهشون،
ڪيئي ذهن سوليءَ ٽنگي ٿيون ڇڏن.
ويهارن ٿيون زاهد هو دِل ۾ جڏهن،
سڀئي پيار جا رنگ رنگي ٿيون ڇڏن.