او چري ڇوڪري دل ڏِنئي ڇو ڏِنئي،
هاڻي ڇو ٿي روئين پيار ڇا لئه ڪَيُئي.
هُن پُڇئي ڇا اٿئي تو چيو چاهُه آ،
هُن جون ڳالهيون ٻُڌ ئي دل نه هُن جي ڏٺئي.
هر حسين نوجوان باوفا ڪو نه آ،
جنهن کي ڪو جهو چَيُئي باوفاسو هُيُئي.
ڪجهه ته سوچين به ها ڪجهه ته سمجهين به ها،
بي وفا سان وفا جو قسم ڇو کَنيُئي.
خواب زاهد سمورا وڃائي ڇڏيئي.
جهول خالي اٿئي ڇا بَچُئي ڇا بَچُئي.