دل چوي ٿي ته ماضيءَ ڏي موٽي وڃان،
پنهنجي گُذريل حياتيءَ ڏي موٽي وڃان.
ڳوٺ ڳليُن ۾ جنهن ساڻ کيڏيو هُيس
پنهنجي ننڍپڻ جي ساٿيءَ ڏي موٽي وڃان.
مون کي جنت جي خواهش سونهين ئي نٿي،
مست مخمور ساقيءَ ڏي موٽي وڃان.
جن محبت ۾ مرڪي ڪُٺو هو مون کي،
تن نگاهن جي ڪاتيءَ ڏي موٽي وڃان.
سِنڌُ ڌرتيءَ سان زاهد آ منهنجو وجود،
ڇو مان جنت جي واديءَ ڏي موٽي وڃان.