من ۾ ويهي پاڻ ڪرايئي سارا ڏوهه ثواب اسان کان-
هاڻي ڇاجي لاءِ گُهرين ٿو جاني ڪُل جواب اسان کان-
پاڻ ئي پنهنجي پاڻ کي ٺاهِيُئي پاڻ ئي پنهنجو پاڻ پڏايئي،
پاڻ ئي پاڻ تي وارُ ڪرايُئي کوڙ کسي وئين خواب اسان کان.
ڪاتب تون آن، قلم به تون آن، عاقل تون آن علم به تون آن،
پاڻ لکايئي پاڻ پڙهايئي ڀورل سارا باب اسان کان-
مِٺڙا توڙي ٻاڙا هاسي، تُنهنجي رَنگَ جاراڙا ها سي،
پاڻ ويهي تو وڄرايا هاراڻا روز رباب اسان کان-
زاهد جڳ ۾ چاهيئُي جيڏو ساري عُمر سِڪايُئي تيڏو،
ويهه ته هاڻي قُربَ ونڊيئون ڪي حاڪم وٺ نه حساب اسان کان.