ايئن رهان ٿو مان انتظار سان،
جيئن رهي چَنڊُ ٿو سِتارن سان.
قُربُ ڪنهن جو ڪڙا ڪڙي ٿو ڇڏي،
عشق هوندو نه آ هزارن سان.
ڪو به حق ناهي اُن کي جيئڻ جو،
جنهن ڪئي جنگ پيارَ وارن سان.
عُمرِ جي تجربن ٻُڌايو آ،
دوستي آ ڪبي نه ٻارن سان.
ڪنهن مُقدر جو آسرو ڪونهي،
مَست رَهبو پنهنجي خُمارن سان.
پَلُ جُدائيءَ جو موتُ آ زاهد،
جيءُ جيئڻو آ پنھنجي پيارن سان.