نه تو سان ملياسين ته ڪهڙو جياسين،
اسان بس اڪيلائي رهجي وَياسين.
وسارن نٿيون سي گهٽيون ٻارڙن کي،
جتي راند ۾ پيار جا گهر اَڏياسين.
سهيلين ڳايا تنهنجي شاديءَ جا سهرا،
اسان ساز ٿي سُڏڪندا ئي رَهياسين.
وڏي وقت کانپوءِ ملياسين به اهڙا،
نه مُرڪي سگهياسين نه روئي سَگهياسين.
مليو درد ويتر وڇوڙي جو زاهد،
ڏکن جا ته ساٿي اڳي ئي هُياسين.