نانگڻ جهڙيءَ بي وفا کان واعدا وِسري ويا،
چنڊ جهڙي ڇوڪري جا خواب سڀ وکري ويا.
هر صبح جي ويل ڪنهن جي آهه اڀ ڏاري پئي،
پاڪ جذبا ڪنهن ته وحشڻ جي هٿان اجڙي ويا.
دل سنديءَ ديويءَ نه دل کي ڪا به دلداري ڏني،
دل جا سڀ احساس دل ۾ درد ٿي رهجي ويا.
چاهتن جي موٽ ۾ آ سيج ڪنڊن جي ملي،
جن سان رشتا روح جا ها سي پرين وڇڙي ويا،
موت جهڙي هاڻي زاهد زندگي گُذري پئي،
پهر بڻجي وِيا پڪارون لڙڪ لمحا ٿي ويا.