ڏيهه سارو رات ڪاري گوگهري تي گوگهرو،
کيپ ٽوڙيو جيءَ جوڙيو ديس گهرجي سوجهرو.
ڀينڊ ئي کڻ هڙتڪڙ ۾ ڪر اُڇل اولار سان،
پوک پنهنجي ڀيلجي، پئي ڍول ڇو آهين ڍَرو.
جهير ڏيندئو سيرَ ڏيندئو پر نه هينئڙو هيسبو،
ڪنهن جبر آڏو نه جهُڪندو ڳاٽ آ پنهنجو ڳرو.
غير آن تون غير رهندين پير ڪر پنهجا پري،
سِنڌُ تنهنجي ٿي نه سگهندي سِنڌُ لئه تون اوپر.
مچ ٻرندا پير سڙندا پر نه ورندا پوئتي،
جان کان پيارو آ زاهد سِنڌُ جو هڪ هڪ ذرو.