تُنهنجي ٺيڪ وڏائي ڪونهي،
مُنهنجي ڳالهه اجائي ڪونهي.
سِنڌُ جو نانءُ مِٽائڻ وارو،
ڪوئي ڄائو ڄائي ڪونهي.
ڪيئن ڪراچي آنءُ ڇڏيندس،
پنهنجي آهي پرائي ڪونهي.
جيڪا جهانگيئڙن ۾ ايندي،
سوچَ اُها سا آئي ڪونهي.
ڳاٽُ جَبُر جو ڳرندو زاهد،
رهڻي هيءَ ڏاڍائي ڪونهي.
شاعري
سپنا سورج ڪرڻا
ھي ڪتاب نامياري شاعر ۽ راڳي زاھد شيخ جي غزلن جو مجموعو آھي. ادل سومرو لکي ٿو:
زاهد شيخ سنڌي ٻوليءَ جو نهايت ئي مقبول، رومانس ۽ مزاحمت جو شاعر آهي. سندس انقلابي ۽ مزاحمتي شاعري سُريلن آوازن وسيلي سڄي سنڌ ۾گُونجندي رهي آهي. زاهد پاڻ به سُريلو آهي. شاعري تخليق ڪري ٿو، شاعري ڳائي ٿو. ان ڪري سندس تخليق ۾ رواني آهي، سندس گيت پڙهي ۽ ٻڌي محسوس ڪجي ٿو ته ڄڻ ڳائي لکيا ويا هجن.“
زاهد شيخ سنڌي ٻوليءَ جو نهايت ئي مقبول، رومانس ۽ مزاحمت جو شاعر آهي. سندس انقلابي ۽ مزاحمتي شاعري سُريلن آوازن وسيلي سڄي سنڌ ۾گُونجندي رهي آهي. زاهد پاڻ به سُريلو آهي. شاعري تخليق ڪري ٿو، شاعري ڳائي ٿو. ان ڪري سندس تخليق ۾ رواني آهي، سندس گيت پڙهي ۽ ٻڌي محسوس ڪجي ٿو ته ڄڻ ڳائي لکيا ويا هجن.“
- 4.5/5.0
- 2803
- 698
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- زاهد شيخ
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- حق ۽ واسطا ليکڪ وٽ محفوظ
- ارپنا
- سنڌ سلامت پاران
- مھاڳ : شاعري ڪل شباب ٿي پئي آ
- پنهنجي پاران
- غزل
- سُر لئه مُرڪي پنهنجو سِرُ ڪٽائي ڪو
- ملي وئي آ ته ڀرپور ماڻ هي دنيا،
- جيڪي مست نگاھون آھن
- ڏِسَن ٿيون ته سُهڻيون ڏنگي ٿيون ڇڏن،
- ساري رات ستارن ڪنڌُ جُهڪايو آ،
- لمحو لمحو گڏجي گهاريل ويهي جي ورجايو هوندءِ
- توبن ڪهڙا رهجي وياسين،
- مُنهنجا حال اچي جي ڏسنديئن ڏسندي رهجي وينديئن تون
- تو سوا ڏينهن ڏکيو رات زهر جهڙي آ،
- ڇا ٻُڌايان ته ڇا ڏٺو آهي،
- حَسين چهري مٿان ظُلم جو نِقاب نه ڏي،
- بي رُخيءَ سان جوابَ ڇو ٿو ڏين،
- تُنهنجي ٺيڪ وڏائي ڪونهي،
- سوچَ ساڳي مگر ساٿُ ساڳيو نه آ،
- دل ۾ ائين آ ديس جي مِٽيءَ جي خوشبو،
- چاهتون گُم ٿي ويون،
- چاهت آڏو چاهت واري ڇولي گهرجي ٿي،
- هوائن ۾ خُمارن جي نئين خوشبو اُڏاڻي آ،
- آ جنهن جي سِنڌُ سان چاهتَ سچَي پَچي سائين،
- عشق جي ابتدا به تون آهين،
- عشق جا هوندا ڏاڍا اهنجا رستا آهن،
- مون محبت ۾ عمر ڀر جو سفر ورتو آ،
- وک عشق ۾ جڏهن کان وڌائي ڇڏي اٿم،
- نينهنُ نادان ئي ته آ سائين،
- مست آهيون پنهنجي مستيءَ ۾ مئخانا آباد ڪنداسين،
- اَندرَ جو اظهار خطن ۾،
- سڀ ڪُجهه تنهنجي پيارَ کي سمجهيم،
- هِڪڙي پَلَ ۾ پيارَ جا سَڀُ سِلسِلا اُجڙي ويا،
- هاءِ هيءَ اڪيلائي انتظار ماري ٿو،
- ايئن رهان ٿو مان انتظار سان،
- اُصولَ پيارَ جا ڪنهن کان سَڄڻ سِکيو آهين،
- وفا جي ڳالهه ڪيو ٿا وفا ڪندا به ڪيو،
- تنهنجو پيار جنهن جي نصيبن ۾ هوندو
- ڪنهنجو ڪُوڙو پيار نٿو گُهرجي سائين،
- پهريان سجدو ۽ پوءِ سلام ڪبو.
- سمنڊ جون ڇوليون اچو گڏ جي هلون،
- روز صدما نوان نه ڏيندو ڪر،
- اسان کان پري هر قدم دل اوهان جي،
- منهنجي دردن ماري دل،
- سُڏڪن جي مٿان سُڏڪا پئماني تي پئمانو،
- دل جي ڌڙڪن کي ڇو نٿو سمجهين؟
- دل جو احساس دل ڏئي سمجهيم،
- دل لڳائڻ جي سزا آڪاٽڻي پئجي وئي،
- دل جي دُنيا اُداس ٿي پئي آ،
- اجايو نٿيون دل مان دانهون اُٿن،
- دل چوي ٿي ته ماضيءَ ڏي موٽي وڃان،
- ديَد تُنهنجي مَڪان تي پهتي،
- ڌرتيءَ سان جيئن وڻ ٻوٽن جو ناتو آ،
- جنهن جي مرضي جنهن کي چاهي،
- جا ڪون تو ساڻ دل لڳي وئي آ،
- دل ۾ پيار لِڪائين ڇو ٿي،
- ڳالهه دل ۾ رکي چئي نه سگهي،
- جيڪي ماڻهو دل جو پَڪِڙن دامَن ٿا،
- جنهن جي دل ئي ڪاري آهي،
- او چري ڇوڪري دل ڏِنئي ڇو ڏِنئي،
- جنهن کي دل ۾ ويهارجي سائين
- هڪڙي مٺڙي روح جي راڻي منهنجي دل جي مجبوري آ،
- دلين ۾ دردن جا باب آهن،
- اکين جا خواب دلين ۾ سجائجو يارو،
- دوستي روشني،
- جڏهن جواني اچي هلي وئي،
- سموري زندگيءَ ۾ ڪا گهڙي سُکي نه ملي،
- دوستيءَ جي روپ ۾ آ دشمني ملندي رهي،
- زندگي پئي گُذري، زندگيءَ جي ڳولا ۾،
- جيئن گذارڻ ٿا گُهرئون تيئن زندگي گُذري نٿي،
- زندگي ٻن صورتن ۾ ٿي سگهي ٿي بينظير،
- انسانن جي روپ ۾ دنيا- وحشي ماڻهن جو ميلو آ،
- جيڪو ماڻهو تنها تنها هوندو آ،
- مون کي ته ماٺ ۾ ماڻهو عجيب لڳندو آ،
- جنهن جي دل ۾ ڪوئي پيار نه هوندو آ،
- هر ڪنهن سان ڇو اندر جو اظهار ڪجي،
- ذهن جنهن جو غريب آ سائين،
- جيڪو ماڻهو روح جو راڻو هوندو آ،
- هر ڪنهن مِٺيءَ شيءِ کان مِٺي هوندي آ،
- پرين اسان جا امير ماڻهو،
- جنهن پل ۾ ايمان وڪامي ويندو آ،
- هن دئور ۾ هر جاءِ تي انڌير ٿئي ٿو،
- هر طرف کان انڌير ئي انڌر ٿو ملي،
- پيدا اسان ٿياسين پٿرن جي ديس ۾،
- بنا ڪنهن ڏوهه جي ڪيڏي سزا ڪاٽي رهيا آهيون،
- ٿو پُڇين ڪيئن مان گُذاريان ٿو،
- جڏهن کان ٿيا جُدا آهيون رڳو تڙپيا لُڇيا آهيون.
- جيترا دربدر ٿيا آهيون،
- پرديسي ڪونج توکي ڳوليان ڪٿي ڪٿي مان،
- نانگڻ جهڙيءَ بي وفا کان واعدا وِسري ويا،
- اُداس چهرن جي ڪهڙي منزل،
- اندر ۾ انسان اڪيلو ويٺو آ،
- هر ڪو پنهنجي اندر سان ڳالهائي ٿو،
- اُميدن کي ٿا جاڳائن،
- شهزورن جي ڇاتيءَ جهڙو،
- اندر جو اظهار گُهري ٿو تبديلي،
- اداس شامون اُداس راتيون،
- تنهنجا پيغام شام آڻيندي،
- ڪجهه سوچن ۾ ڪجهه سپنن ۾ هر شام اسان جي گُذري ٿي،
- ڏيهه سارو رات ڪاري گوگهري تي گوگهرو،
- رات به هاڻي ڄاتو آهي،
- تنهنجي ٻانهن ۾ رات مُنهنجي آ،
- راتين جو رولاڪ مُسافر آهيان مان،
- جنهن ڏينهن کان مان ڳوٺ پنهنجي کان وڇڙي ويو آهيان،
- پنهنجن گيتن ۾ زنده رهنداسين،
- تو جڏهن پنهنجو چيو پهريون دفعو،
- منهنجي پيرن جا گس تو تائين،
- تو بن ڪهڙي شام اسان جي،
- نه تو سان ملياسين ته ڪهڙو جياسين،
- بي وفا سان وفا، ڇو ڪجي ڇو ڪجي،
- پنهنجو من رب رام ڪري ڏِسُ-
- جتي ڪي رات جا رهزن دڳن ۾ روحَ روڙن ٿا-
- جڏهن کان پيار اوهان سان بي انتها ٿي ويو-
- قلم چنبڙي چوي ٿو- سَچُ لکڻو ٿئي ته لک زاهد-
- روح کي رڻ ۾ رولي رولي-
- من ۾ ويهي پاڻ ڪرايئي سارا ڏوهه ثواب اسان کان-
- ياد تنهنجي عذاب ٿي پئي آ-
- ٻن دلين جي وچ ۾- احترام اعتبار،
- سمنڊ جي هر شام واري، رنگ جهڙي ڇوڪري-
- هر ماڻهو منٺار نه ٿي سگهندو آهي-
- سڀئي عشق جا آستانا ڏٺاسي-
- سِجَ سوچُن ۾ هتي جو به سمائي ٿو هلي-
- دل چوي ٿي ته ڳائجن ڳالهيون-
- جڏهن کان راز دلين جا رقيب ٿيندا ويا-
- وقت جڏهن ٿو ڊاهي سائين،
- انسان ٿو سڏائين انسان جو قدُر ڪر-
- ڪنهن چَکيون ڪنهن چکي ڏٺيون ناهن،
- يڪتاري جي تارَ چوي ٿي تون ئي آهين تون ئي تون.
- ظُلمَ جي زورَ کي سمجهو
- بئڪ ٽائيٽل پيج
مُنهنجي ڳالهه اجائي ڪونهي.
سِنڌُ جو نانءُ مِٽائڻ وارو،
ڪوئي ڄائو ڄائي ڪونهي.
ڪيئن ڪراچي آنءُ ڇڏيندس،
پنهنجي آهي پرائي ڪونهي.
جيڪا جهانگيئڙن ۾ ايندي،
سوچَ اُها سا آئي ڪونهي.
ڳاٽُ جَبُر جو ڳرندو زاهد،
رهڻي هيءَ ڏاڍائي ڪونهي.