سنڌ سلامت پاران
سنڌ سلامت ڊجيٽل بوڪ ايڊيشن سلسلي جو نئون ڪتاب ”سپنا سورج ڪرڻا“ اوهان اڳيان پيش ڪجي ٿو. ھي ڪتاب نامياري شاعر ۽ راڳي زاھد شيخ جي غزلن جو مجموعو آھي. ادل سومرو لکي ٿو:
زاهد شيخ سنڌي ٻوليءَ جو نهايت ئي مقبول، رومانس ۽ مزاحمت جو شاعر آهي. سندس انقلابي ۽ مزاحمتي شاعري سُريلن آوازن وسيلي سڄي سنڌ ۾گُونجندي رهي آهي. زاهد پاڻ به سُريلو آهي. شاعري تخليق ڪري ٿو، شاعري ڳائي ٿو. ان ڪري سندس تخليق ۾ رواني آهي، سندس گيت پڙهي ۽ ٻڌي محسوس ڪجي ٿو ته ڄڻ ڳائي لکيا ويا هجن.“
ھي ڪتاب 2018ع ۾ نئون نياپو اڪيڊمي سچل ڳوٺ، ڪراچي پاران ڇپايو ويو آهي. ٿورائتا آهيون نئون نياپو جي سرواڻ انعام سنڌيءَ جا جنهن ڪتاب جي ڪمپوز ڪاپي موڪلي ۽ ٿورا پياري زاھد شيخ جا جنھن ڪتاب سنڌ سلامت ڪتاب گھر ۾ اپلوڊ ڪرڻ جي اجازت ڏني.
محمد سليمان وساڻ
مينيجنگ ايڊيٽر ( اعزازي )
سنڌ سلامت ڊاٽ ڪام
sulemanwassan@gmail.com
www.sindhsalamat.com
books.sindhsalamat.com
ڪتاب جو مطالعو ڪريو
مھاڳ : شاعري ڪل شباب ٿي پئي آ
سُر لئه مُرڪي پنهنجو سِرُ ڪٽائي ڪو
ملي وئي آ ته ڀرپور ماڻ هي دنيا،
ڏِسَن ٿيون ته سُهڻيون ڏنگي ٿيون ڇڏن،
ساري رات ستارن ڪنڌُ جُهڪايو آ،
لمحو لمحو گڏجي گهاريل ويهي جي ورجايو هوندءِ
مُنهنجا حال اچي جي ڏسنديئن ڏسندي رهجي وينديئن تون
تو سوا ڏينهن ڏکيو رات زهر جهڙي آ،
ڇا ٻُڌايان ته ڇا ڏٺو آهي،
حَسين چهري مٿان ظُلم جو نِقاب نه ڏي،
بي رُخيءَ سان جوابَ ڇو ٿو ڏين،
سوچَ ساڳي مگر ساٿُ ساڳيو نه آ،
دل ۾ ائين آ ديس جي مِٽيءَ جي خوشبو،
چاهت آڏو چاهت واري ڇولي گهرجي ٿي،
هوائن ۾ خُمارن جي نئين خوشبو اُڏاڻي آ،
آ جنهن جي سِنڌُ سان چاهتَ سچَي پَچي سائين،
عشق جي ابتدا به تون آهين،
عشق جا هوندا ڏاڍا اهنجا رستا آهن،
مون محبت ۾ عمر ڀر جو سفر ورتو آ،
وک عشق ۾ جڏهن کان وڌائي ڇڏي اٿم،
نينهنُ نادان ئي ته آ سائين،
مست آهيون پنهنجي مستيءَ ۾ مئخانا آباد ڪنداسين،
سڀ ڪُجهه تنهنجي پيارَ کي سمجهيم،
هِڪڙي پَلَ ۾ پيارَ جا سَڀُ سِلسِلا اُجڙي ويا،
هاءِ هيءَ اڪيلائي انتظار ماري ٿو،
ايئن رهان ٿو مان انتظار سان،
اُصولَ پيارَ جا ڪنهن کان سَڄڻ سِکيو آهين،
وفا جي ڳالهه ڪيو ٿا وفا ڪندا به ڪيو،
تنهنجو پيار جنهن جي نصيبن ۾ هوندو
ڪنهنجو ڪُوڙو پيار نٿو گُهرجي سائين،
پهريان سجدو ۽ پوءِ سلام ڪبو.
سمنڊ جون ڇوليون اچو گڏ جي هلون،
روز صدما نوان نه ڏيندو ڪر،
اسان کان پري هر قدم دل اوهان جي،
سُڏڪن جي مٿان سُڏڪا پئماني تي پئمانو،
دل جي ڌڙڪن کي ڇو نٿو سمجهين؟
دل جو احساس دل ڏئي سمجهيم،
دل لڳائڻ جي سزا آڪاٽڻي پئجي وئي،
دل جي دُنيا اُداس ٿي پئي آ،
اجايو نٿيون دل مان دانهون اُٿن،
دل چوي ٿي ته ماضيءَ ڏي موٽي وڃان،
ديَد تُنهنجي مَڪان تي پهتي،
ڌرتيءَ سان جيئن وڻ ٻوٽن جو ناتو آ،
جنهن جي مرضي جنهن کي چاهي،
جا ڪون تو ساڻ دل لڳي وئي آ،
ڳالهه دل ۾ رکي چئي نه سگهي،
جيڪي ماڻهو دل جو پَڪِڙن دامَن ٿا،
او چري ڇوڪري دل ڏِنئي ڇو ڏِنئي،
جنهن کي دل ۾ ويهارجي سائين
هڪڙي مٺڙي روح جي راڻي منهنجي دل جي مجبوري آ،
اکين جا خواب دلين ۾ سجائجو يارو،
سموري زندگيءَ ۾ ڪا گهڙي سُکي نه ملي،
دوستيءَ جي روپ ۾ آ دشمني ملندي رهي،
زندگي پئي گُذري، زندگيءَ جي ڳولا ۾،
جيئن گذارڻ ٿا گُهرئون تيئن زندگي گُذري نٿي،
زندگي ٻن صورتن ۾ ٿي سگهي ٿي بينظير،
انسانن جي روپ ۾ دنيا- وحشي ماڻهن جو ميلو آ،
جيڪو ماڻهو تنها تنها هوندو آ،
مون کي ته ماٺ ۾ ماڻهو عجيب لڳندو آ،
جنهن جي دل ۾ ڪوئي پيار نه هوندو آ،
هر ڪنهن سان ڇو اندر جو اظهار ڪجي،
ذهن جنهن جو غريب آ سائين،
جيڪو ماڻهو روح جو راڻو هوندو آ،
هر ڪنهن مِٺيءَ شيءِ کان مِٺي هوندي آ،
جنهن پل ۾ ايمان وڪامي ويندو آ،
هن دئور ۾ هر جاءِ تي انڌير ٿئي ٿو،
هر طرف کان انڌير ئي انڌر ٿو ملي،
پيدا اسان ٿياسين پٿرن جي ديس ۾،
بنا ڪنهن ڏوهه جي ڪيڏي سزا ڪاٽي رهيا آهيون،
ٿو پُڇين ڪيئن مان گُذاريان ٿو،
جڏهن کان ٿيا جُدا آهيون رڳو تڙپيا لُڇيا آهيون.
پرديسي ڪونج توکي ڳوليان ڪٿي ڪٿي مان،
نانگڻ جهڙيءَ بي وفا کان واعدا وِسري ويا،
اندر ۾ انسان اڪيلو ويٺو آ،
هر ڪو پنهنجي اندر سان ڳالهائي ٿو،
اندر جو اظهار گُهري ٿو تبديلي،
ڪجهه سوچن ۾ ڪجهه سپنن ۾ هر شام اسان جي گُذري ٿي،
ڏيهه سارو رات ڪاري گوگهري تي گوگهرو،
تنهنجي ٻانهن ۾ رات مُنهنجي آ،
راتين جو رولاڪ مُسافر آهيان مان،
جنهن ڏينهن کان مان ڳوٺ پنهنجي کان وڇڙي ويو آهيان،
پنهنجن گيتن ۾ زنده رهنداسين،
تو جڏهن پنهنجو چيو پهريون دفعو،
منهنجي پيرن جا گس تو تائين،
نه تو سان ملياسين ته ڪهڙو جياسين،
بي وفا سان وفا، ڇو ڪجي ڇو ڪجي،
پنهنجو من رب رام ڪري ڏِسُ-
جتي ڪي رات جا رهزن دڳن ۾ روحَ روڙن ٿا-
جڏهن کان پيار اوهان سان بي انتها ٿي ويو-
قلم چنبڙي چوي ٿو- سَچُ لکڻو ٿئي ته لک زاهد-
من ۾ ويهي پاڻ ڪرايئي سارا ڏوهه ثواب اسان کان-
ياد تنهنجي عذاب ٿي پئي آ-
ٻن دلين جي وچ ۾- احترام اعتبار،
سمنڊ جي هر شام واري، رنگ جهڙي ڇوڪري-
هر ماڻهو منٺار نه ٿي سگهندو آهي-
سڀئي عشق جا آستانا ڏٺاسي-
سِجَ سوچُن ۾ هتي جو به سمائي ٿو هلي-
دل چوي ٿي ته ڳائجن ڳالهيون-
جڏهن کان راز دلين جا رقيب ٿيندا ويا-
انسان ٿو سڏائين انسان جو قدُر ڪر-
ڪنهن چَکيون ڪنهن چکي ڏٺيون ناهن،
يڪتاري جي تارَ چوي ٿي تون ئي آهين تون ئي تون.
ڪتاب تي راءِ ڏيڻ لاءِ مھرباني ڪري لاگ ان ڪريو.
