وک عشق ۾ جڏهن کان وڌائي ڇڏي اٿم،
تقديرَ جي تحريرَ مِٽائي ڇڏي اٿم.
هَٿَ ۾ لڪيرَ هُئي نه پرين تُنهنجي پيارَ جي،
ڏئي جهيرُسا لڪيرَ به ٺاهي ڇڏي اٿم.
رستن سڀن جو نانءُ رکيو انتظار مون
سجدن سان هر ڪا واٽَ سَجائي ڇڏي اٿم.
جنهن ۾ جُدائي تنهنجي مان سوچي نٿو سگهان،
انَدرَ ۾ اَهِڙي دُنيا وَسائي ڇڏي اٿم.
زاهِدَ جو وِردُ راتِ صُبحَ شامَ تون ئي تون،
ساهَن ۾ تنهنجي سونهَن سَمائي ڇڏي اٿم.