جڏهن کان پيار اوهان سان بي انتها ٿي ويو-
پهر پهر آ زندگيءَ جو بي بها ٿي وِيو.
منهنجي ڏکن کي عذابن کي عجب ساڻ ڏسي،
اوهان جو داد ڏنو درد لئه دوا ٿي ويو-
مليا ته آهيو مگر پنهنجو ڪو نه ٿا سمجهو،
اسان ته ساڳيا ئي آهيون اوهان کي ڇا ٿي وِيو.
نه پيار جو ڪو سبب هو نه نفرتن جو سبب،
هو بي سبب هو مِليو بي سبب جُدا ٿي ويو-
جڏهن کان تنهنجي دل جي گهر مان نڪتو آ زاهدُ،
دلين جي ديس ۾ خانا بدوش آ ٿي وِيو.