هن دئور ۾ هر جاءِ تي انڌير ٿئي ٿو،
انسان ئي انسان جو رت روز پيئي ٿو.
رشتا به هتي رات جا رهزن ٿي رهن ٿا،
هر ڀاءُ سڳي ڀاءُ کي سئو ڏنڀ ڏئي ٿو.
سُک ۾ جو سوين ڀيرا اچي پائي ٿو ڀاڪر،
ڏک ۾ ته گهڙيءَ لاءِ سو ڀر ۾ نه بيهي ٿو.
دنيا ۾ پنهنجو ديس عجب حال ۾ آهي،
سڪرات ۾ ورتل آ، مري ٿو نه جيئي ٿو.
زاهد آ هتي راڄ رڳو مُرده دلين جو،
هن شهر ۾ هر شخص پنهنجو لاش گيهي ٿو.