پبلشر وٽان
پر ھن جو يقيِن آھي تہ ھوُ صرف پنھنجي مادريِ ڀاشا سنڌيِ ٻوليِءَ ۾ ئيِ بھتريِن نموُني لکي سگهي ٿو. پنھنجن احساسن کي صحيِ لباس پھرائي سگهي ٿو. پنھنجن باريِڪ وچاران کي اظھار ڏيئيِ اوھان تائيِن پھچائي سگهي ٿو.
ھر شاعر جيِ اھا خواھش ھوُنديِ آھي تہ ھوُ جو ڪجھ سوچي ٿو، لکي ٿو، سمجھي ٿو، اُھو اوھان پاٺڪن تائيِن پھچائي.
ھر سٺو پاٺڪ بہ ھميشھ پياسو ھوُندو آھي. ھوُ پنھنجي چنتن جي پياسي ٻوجھائڻ لاءِ الڳ الڳ شاعرن جي رچنائن ، ڪلپنائن ۽ ويِچارن جي گوناگون اڏامن ۾ اُڏاميِ آنند ماڻيِندو آھي. در اصل سٺو پاٺڪ ئي سٺو رچناڪار پئدا ڪندو آھي.
سُٺن پاٺڪن کان سواءِ رچناڪار ويڳاڻو ۽ ويچارو ٿي پوندو آھي. اڄُ ادب ۾ ساميِءَ وارو سُست زمانو ڪونھي. اڄُ جيت جي رفتار وارو زمانو آھي. سامي جيڪيِ لکندو ھو، اوھو مٽڪي ۾ رکندو ويندو ھئو. پنھنجي دل کي اِئين چئي آٿت ڏيِندو ھئو تہ ڪو مائيِءَ جو لعل اچيِ اون مٽڪي جي ڍڪڻ کي لاھيِندو ۽ سندس رچنائن کي ماڻھن تائيِن پھچائيِندو.
ونود جي ھن شعر جو مزو ماڻيو ....
ھوريان ھوريان ھوا ھلي ٿي اڄُ،
ٻوُر ڪنھن وڻ نئين جھليو ھوُندو
تمام ٿورن سادن اکرن ۾ ڪيڏو نہ معنا ڀريو انداز آھي، اصل دل کي ڇھيِ ٿو وڃي.
سل يا چنڊ بڻجڻو ڪونھي،
جگنوُ بڻجي بہ روشني ڏيِندُس.
ھنجي شعرن ۾ جيترو گھرو ويندا، اوترو خزانو پائيِندا.
پبلشر جي ناتي مونکي خوشيِ آھي تہ ونود آسوداڻيِءَ جي غزلن جو ھي مجموُعو ”باھ جوُن پاڙوُن“ اوھان کي نہ صرف لطف ڏيِندو پر راحت پڻ بخشيِندو....۽ بس.
ايسر ڪليانيِ،
247/بيِ، جيريِپٽڪا،
ناگپور – 440014