ڪورو ڪاڳر کڻي پڙھان ويٺو،
پاڻ سان پاڻ ڄڻ وڙھان ويٺو.
ڳالھ ڪائيِ بہ ناھي يار پر،
خوامخواھ ڇو اِئين چڙان ويٺو.
ڪيڏو مشڪل ھلڻ زميِن تي آ،
مان ھوا کان مٿي ڄڻ اُڏان ويٺو.
داستان پوُرو ڪيِئن ڀلا ٿيندو،
روز شروُعات کان لکان ويٺو.
زخم کاڏي صديون صديوُن گزريوُن،
يار مان ڇو اڃان رئان ويٺو.
عڪس ڪو ذھن ۾ نہ ٿو اُڀري،
غور سان چھرا سڀ ڏسان ويٺو.
مونکي سمجھي مُئل ڇڏي ويا سڀ،
مان تہ ھوريان ڏسو چران ويٺو.