شاعري

باھ جون پاڙون

ونود آسوُداڻيِءَ جو غزلن جو ھيءُ مجموُعو ”باھ جون پاڙون“ ھن دور جو عڪس آھي، ڪا آھت بہ آھي. سندس غزلن جو تاءُ ۽ ھڳاءُ، قدرت جي ڪڻ ڪڻ کي پنھنجي ڀاڪر ۾ سُمھاري، ٿڌڙا ڪڍيِ، ننڊ ڪرائيِندو رھي ٿو. ھنجي تمام ٿورن سادن اکرن ۾ ڪيڏو نہ معنا ڀريو انداز آھي، اصل دل کي ڇھيِ ٿو وڃي. ھنجي شعرن ۾ جيترو گَھِرو ويندا، اوترو خزانو پائيِندا.

Title Cover of book باھ جون پاڙون

محل خوابن جا ئيِ اڏي ويندُس،

محل خوابن جا ئيِ اڏي ويندُس،
ڇاپ پنھنجي مگر ڇڏي ويندُس.

اڄُ تہ لُڙڪن جيِ ڪجھ ڪيوُن ڏي وٺُ،
مان سُڀاڻي ھتان لڏي ويندُس.

ڀلِ ٽُٽل موُنکي سڀ ملن ڌاڳا،
ڪوريِ آھيان، سڄا ڳنڍي ويندُس.

ڪرڻ وارن کي ڪا منھ ناھي،
ڪم اڌوُرا گھڻا ڇڏي ويندُس.

خوان ڪي، حسرتوُن ڪي، عميدوُن ڪي،
ساڻ مونسان سدا، ڪڏي ويندُس.