شاعري

باھ جون پاڙون

ونود آسوُداڻيِءَ جو غزلن جو ھيءُ مجموُعو ”باھ جون پاڙون“ ھن دور جو عڪس آھي، ڪا آھت بہ آھي. سندس غزلن جو تاءُ ۽ ھڳاءُ، قدرت جي ڪڻ ڪڻ کي پنھنجي ڀاڪر ۾ سُمھاري، ٿڌڙا ڪڍيِ، ننڊ ڪرائيِندو رھي ٿو. ھنجي تمام ٿورن سادن اکرن ۾ ڪيڏو نہ معنا ڀريو انداز آھي، اصل دل کي ڇھيِ ٿو وڃي. ھنجي شعرن ۾ جيترو گَھِرو ويندا، اوترو خزانو پائيِندا.

Title Cover of book باھ جون پاڙون

پنڌ کان اڳُ ئيِ ٿڪُ ٿيڻ لڳو آ،

پنڌ کان اڳُ ئيِ ٿڪُ ٿيڻ لڳو آ،
خار وانگُر گل بہ چُڀڻ لڳو آ.

جيستائيِن وڏا ٿين پاڇا،
سج اولھ ۾ ڏس لھڻ لڳو آ.

ھوُ نوان ڪپڙا ڪيِن پائيِندو،
ھِڪُ پراڻو لٿو سُبڻ لڳو آ.

روئيِ روئيِ سُڪيِ ويوُن اکڙيوُن،
آلي ڪپڙي سان ڏس اُگهڻ لڳو آ.

ھوُ رُئڻ جو بہ فن سکيِ ويندو،
سوڏڪا ھوريان ڏسو ڀرڻ لڳو آ.