پنھنجيِ دل پاڻ ئيِ ڀڃان تہ چڱو،
روز ھُن جي ھٿان مران تہ چڱو.
منھنجي آ ھن وجوُد کي چُھنبوُن،
دوُر يارن کان گر رھان تہ چڱو.
شاھ، ساميِ، سچل تي ساھُ ڏِنُم،
مان وريِ سنڌيِ ٿيِ ڄمان تہ چڱو.
پيار رھندو ۽ رھندي پاھنجائپ،
ڪوُڙ ڳالھائي گر سگھان تہ چڱو.
ھوُنءَ بہ پاڳل مان چوائيِندُس،
ٿورو ڪنھنجو ڀلو ڪيان تہ چڱو.
کِلندا کِلندا نہ ساھُ نڪريِ وڃي،
مان بہ ھاڻي زرا رُئان تہ چڱو.