شاعري

باھ جون پاڙون

ونود آسوُداڻيِءَ جو غزلن جو ھيءُ مجموُعو ”باھ جون پاڙون“ ھن دور جو عڪس آھي، ڪا آھت بہ آھي. سندس غزلن جو تاءُ ۽ ھڳاءُ، قدرت جي ڪڻ ڪڻ کي پنھنجي ڀاڪر ۾ سُمھاري، ٿڌڙا ڪڍيِ، ننڊ ڪرائيِندو رھي ٿو. ھنجي تمام ٿورن سادن اکرن ۾ ڪيڏو نہ معنا ڀريو انداز آھي، اصل دل کي ڇھيِ ٿو وڃي. ھنجي شعرن ۾ جيترو گَھِرو ويندا، اوترو خزانو پائيِندا.

Title Cover of book باھ جون پاڙون

لھندو سج ھُن بہ اڄُ ڏٺو ھوندو،

لھندو سج ھُن بہ اڄُ ڏٺو ھوندو،
دل ئي دل ۾ تہ ڪجھ چيو ھوُندو.

پنھنجي گهر جو پتو پڇيِ ويٺو،
ھوُ بہ مون جھڙو ئِ چريو ھوُندو.

ھوريان ھوريان ھوا ھلي ٿي اڄُ،
ٻُور ڪنھن وڻ نئين جهليو ھوُندو.

ڪي ڪڻا سونھن جا ڇڻيا گهر ۾،
چنڊ کي ارڳ ھن ڏنو ھوُندو.

رھنڊون رھنڊون سڄو ذھن ٿي پيو،
سوچ جي ننھن سان ڪنھن کنيو ھوُندو.