ڇانو ۾ ھڪ گهڙي وگڻ ڏي ڪڏھن،
پاڻ کي پاڻ سان، ملڻ ڏي ڪڏھن.
چھرو منھنجو بدلجي ويو آھي،
آرسيِءَ ۾ وري ڏسڻ ڏي ڪڏھن.
بند دروازي مان اچيِ ڪئن اُس،
اولڙو ڀت تي ھڪ، ڪرڻ ڏي ڪڏھن.
ڪين مونکي کپي خزانو ڪو،
ڪي گهڙيوُن پاڻ پٽ وگڻ ڏي ڪڏھن.
اُس جا ڪجھ ترورا رکيم چپ تي،
بس رُڳو چنڊ کي چمڻ ڏي ڪڏھن.
ڪنھن نہ سمجھو نہ ڪوئي سمجهي ھان،
ليِڪا پاڻيِءَ تي تہ بہ ڪڍڻ ڏي ڪڏھن.