خوف ناھي موت کان پر زندگيِءَ جيِ ڳالھ ڪر،
باغ ۾ جي فول ناھن، ڪنھن ڪليِءَ جيِ ڳالھ ڪر.
ڪا شڪايت ڪيِن آھي، ھيِءُ تہ اوُندہ جو جھان،
مرڪ آڻي توُن چپن تي، روشنيِءَ جيِ ڳالھ ڪر.
درد وارو توُن بہ آھين، درد وارو مان بہ ڏِسُ،
درد وڌندو ئيِ رھي، ڪا باڪسيِءَ جيِ ڳالھ ڪر.
ھن زماني جي ڪڏھن موُن سان نہ ڪائي ڳالھ ڪر،
جي ڪريِن موُن سان تہ ڪائيِ شاعريِءَ جيِ ڳالھ ڪر.
کوڙ آھن ھت نديوُن پر ساھ سنڏوُءَ ۾ اٿن،
پنھنجي سنڏوُ، پنھنجي سنڌُ، پنھنجي مٽيِءَ جيِ ڳالھ ڪر.
ڳالھ ڪنھن گذريل صديِءَ جي ڇاکوُن ويھيِ اورجي،
يار منھنجا ڪر تہ ڪر بس، ھن گھڙيِءَ جيِ ڳالھ ڪر.
اقل وارا ڪيترا موُن واٽ منجھندي ھت ڏِٺا،
توُن تہ ڪنھن احساس جيِم ڪنھن دل چريِءَ جيِ ڳالھ ڪر.
درد حد کان ويو وڌيِ، پيِڙا بہ آٿت ٿيِ ڏئي،
لڙڪ ڳاري جا سگھي، اِھڙي خوشيِءَ جيِ ڳالھ ڪر.